Skrwawione Serce Rodowód Krwi

Część 19

Uczucia
Emma

Zostawcie gwiazdkę ☆

Przez resztę nocy Sofii spała spokojnie, ja w sumie też po herbacie Diany. Nie zmienia to jednak faktu, że przed snem zdążyłam 5 razy zajrzeć do nowego członka drużyny. Teraz też to robię obserwując jej powolny oddech oraz to jak leży zwinięta w kłębek przytulając się do poduszki. Jej czarne włosy wydają się z początku zlewać z otoczeniem. Za około 10 minut musimy wstawać, ale nie ma serca jej budzić. Nie wiem czemu. Nie jestem w stanie tego wytłumaczyć, ale wydaje się być taka bezbronna wobec świata. W szczególności kiedy udało mi się obudzić ją z koszmaru i płakała w moich ramionach. Mogę przysiąść, że moja bluzka nadal nią pachnie co o dziwo nie przeszkadza mi. Z zamyślenia wyrywa mnie wiercenie się Sofii w łóżku, dlatego postanawiam zostawić ją w spokoju i zająć się śniadaniem.

- Zamiast patrzeć możesz działać.- Zwraca na siebie uwagę Diana. Stoi nonszalancko oparta o blat stołu z szejkiem w ręce.

- Przestań, po prostu sprawdzam czy wszystko z nią w porządku.

- Tak? A oczka ci się błyszczą chyba nie na mój widok.- Drażni się ze mną kiedy zaczynam robić śniadanie.

- A jak mam się zakochać w kimś kogo znam zaledwie kilka dni?- Za nim się zoriętuję już żałuję tego pytania.

- Weź się puknij dwa razy i zakręć trzy.

- Dobra, dobra wiem.- Zatrzymuje ją chcąc się wytłumaczyć. - Wiem, że mam runę Gebo co nie zmienia faktu, że jak na razie w sprawach sercowych idzie mi tragicznie.

- Może dlatego, że Lysandre wybrała ci matka a ty posłusznie się zgodziłaś.- Wypomina mi to mniej oziębłym głosem niż bym się tego spodziewała.

- Nie miałam wybory, z resztą znasz ją.

- Tak... suka z niej. Co nie zmienia faktu, że to twoje życie i ty o nie masz zawalczyć.- Klepie mnie motywująco po ramieniu po czym dodaje. - Ja to dokończę a ty obudź Sofii.- Zgadzam się na to czując dziwne szarpnięcie w sercu, coś jakbym się cieszyła, ale to chyba normalne. Wtedy czuję dość silne pieczenie runy. Masuje placami owe miejsce próbując odgadnąć, która z run mi to robi.

- Gebo.- Mruczę rozpoznając kształt X. Po chwili wszystko się normuje, a ja wchodzę do Sofii. - Czas wstawać.- Mówię stanowczym, ale nie za głośnym głosem.

- Już?- Podnosi się do pozycji siedzącej przecierając oczy.

- Tak, śniadanie za raz będzie gotowe.- Machnięciem dłoni odsłaniam okno przez co Sofii krzywi się na silne światło. - Musimy jeszcze porozmawiać z dyrektor Dowling o twoim... koszmarze.- Oczyszczam głos spoglądając w szare oczy dziewczyny. Dziwne, wyglądają jakby błyszczały mimo iż nie używa magii. Chyba, że to naturalny kolor. To czy mogą stać się jeszcze jaśniejsze? Jak księżyc?

- Spoko, daj mi chwilę za raz przyjdę.- Ziewa dając mi czas abym wyszła. Po pięciu minutach, kiedy ja już kończę śniadanie Sofii wychodzi z pokoju ubrana w czarny golf oraz koszule w kratkę. A jej spodnie są popielate pasujące do owej koszuli.

- Jak się trzymasz?- Pyta się Diana poddając jej talerz z kanapkami.

- Paskudnie.- Wzdycha lekko wpadając we mnie kiedy siada.

- Dlatego idziemy prędzej do sali profesor Miller. Kobiety, która nas rozdzieliła kiedy biliśmy się z bandą Lysandry.- Tłumaczy Diana uzyskując jedynie powolne przytakniecie dziewczyny.

- Co? Ale po co?- Zrywa się nagle podnosząc głowę.

- Aby się nad tobą nie znęcała kiedy dostaniesz odklejki.

- Tak można?- Pyta się po kilku sekundach dziewczyna.

- Tak, my się tym zajmiemy a ty po prostu tam bądź.- Kończę temat chcąc aby dziewczyna skupiła się na jedzeniu. - A spakowałaś się?- Zaprzecza trzymając w ustach kawałek kanapki.

- Zajmę się tym a ty ogarnij Sofii.- Proponuję Lis idąc w stronę pokoju Młodej. Ja postanawiam wykorzystać fakt, że Sofii jej kanapkę i do termosa wlewam jej herbatę z żeń-szenia.

***

Marsz do głównego budynku był dzisiaj bardziej czasochłonny niż zwykle, ale przynajmniej żeńskie powietrze ożywiło Sofii. Teraz jednak ważniejsze jest aby znaleźć profesor Miller. A pierwszym naszym celem jest jej klasa.

- Dobra ja pukam ty mówisz.- Zarządza Diana wskazując na mnie.

- Co?! Ona woli ciebie...- Nie daje mi jednak dokończyć uderzając knykciami o drzwi. Typowa Diana, czemu ja się jeszcze do tego nie przyzwyczaiłam...

- Wejść.- Na komendę otwieram drzwi wchodząc jako pierwsza a za mną Sofii i Diana.

- Dzień dobry.- Witamy się stając w miarę możliwości koło siebie.

- Nie ma jeszcze lekcji.- Zauważa kobieta odsuwając butelkę Burbonu na bok.

- Tak, my w sprawie Sofii.- Spoglądam na młodszą przyjaciółkę zauważając jej zdezorientowanie wymalowane na twarzy na widok alkoholu.

- Aaa, tak. Pana Sofii Wicher.- Kobieta pochyla się w stronę dziewczyny, która z automatu prostuje się. - Dziecko, które pierwszego dnia wylądowało na dywaniku dyrektorki.- Posyła jej słaby uśmiech sprawiając, że mam dziwną ochotę bronić dziewczynę.

- Racja, dlatego jeszcze raz za to przepraszam.- Mówi Sofii nawiązując kontakt wzrokowy z profesor Miller.

- Przynajmniej tyle dobrego z tego, że w końcu ktoś pomógł Madam Rose poukładać książki. Co nie zmienia faktu, że nie za dobrze wyglądasz.- Podchodzi do biurka i bierze łyk napoju ze szklanki.

- Miałam koszmary.

- ,,Koszmary" to delikatnie powiedziane.- Zabiera głos Diana rysując cudzysłów w powietrzu.

- A mówiąc dosłownie?- Profesor Miller siada na skraju biurka kiedy spoglądam razem z Dianą na Sofii.

- To było coś więcej niż tylko koszmar. Jakby... sen oddziaływał na moje ciało.- Dziewczyna podnosi rękawy pokazując zaczerwienienie wokół nadgarstków odsłaniając obtarcia i siniaki takie jakby była związana.

- Hm... Nie wygląda to źle co nie zmienia faktu, że oddziaływanie  przez umysł na ciało jest skomplikowanym procesem. A przede wszystkim trudnym.- Zastyga rytmicznym ruchem mieszając ciecz w szklance.

- Mogła to być Lilith?- Pyta się Sofii robiąc krok w stronę kobiety.

- To zależy czy jej ufasz, czy dopuszczasz ją do siebie?

- Nie, nie robię tego ale była w tym śnie.

- Więc są dwie opcje: wysługuje się kimś albo ktoś inny potrzebuje ciebie. Wszystko jednak sprowadza się do osoby, która oddziałuje na ciebie.- Milknie rzucając mi i Dianie przelotne spojrzenie.

- Więc co mam zrobić?

- Panna Amber ma specjalne świece ochronne, które mogą cię ochronić podczas snu, ale to jedynie leczenie objawów.

- A co jeżeli mamy tu szpiega?- Pyta się Diana podnosząc ręce na wysokość kartki piersiowej.

- Mało prawdopodobne, ale możliwe.- Odpowiadam nawiązując z nią kontakt wzrokowy.

- To jednak nie wasze zadanie.- Przerywa nam kobieta dodając. - Radzę wam lepiej zabezpieczyć pokoje.- Robi pauzę dodając po chwili. - I nie sprowadzać obcych.- Kieruje to do Diany posyłając jej lekki uśmiech na co jedynie krzyżuje ręce. Jak ją znam będzie teraz narzekać na profesor Miller co niestety będę znosić do końca dnia.