Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti.
Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti.
Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl...
Merhabaalar, Resmen başlıyoruz farkındasınız değil mi? 🥹
Çok heyecanlıyım! Yorumlarınızı gördükçe daha çok hevesleniyorum yazmak için. Bu yüzden satır arası yorum yapmayı unutmayalım 💐
İyi okumalar ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 1: Kaçırılmak
Hayatta hep bir şekilde sınanırız.
Bazen düşer, bazen vazgeçeriz ve hayat giderek yaşamayı zor kılar insan için.
Aşılmayacak sandığın yollardan bir sokağa girmen gerekir acıya karşı hissiz olmayı öğrenmek için. Olmuyorsa da kabullenmek için..
Bade, bütün yaşadığı acıları kabullenmiş ve en sağlam şekilde ayağa kalkmıştı. Ama oradaydı işte.. En kuytularında bir yere saklanıyordu içine attıkları.
Yaşadıklarına rağmen yine de gülümsemeyi bir an olsun bırakmamıştı.
"Bizler için değerli olan annelerimize çok şey borçluyuz. Dokuz ay bin bir zorlukla bizi karnında taşıyan ve sonra da kol kanat geren anneler için ne yapılsa yerleri dolmaz." diyordu kulaklıkla dinlediği radyo sunucusu.
Derin bir iç çekti. "Peki ya kolunu kanadını kıran anneler?" diye mırıldanırken yoldan geçen aileyi izledi küçük gülümsemesiyle.
Anne ve baba elinden tuttuğu küçük kızlarını aynı anda havaya kaldırıp kahkahalara boğulmasını sağlıyorlardı.
Önceden olsa şu görüntüyü izlemeye bile yüreği dayanmazdı. Ama artık alışmıştı..
Kötü anılar aklına doluşurken gözlerini kapatıp başını cama yasladı.
Annesi "Sen bir hatasın! Seni doğurmayı hiç istemedim ben!" demişti ölüm döşeğindeyken.
Oysa Bade, belki bu sefer farklı davranır diye gitmişti yanına. Yengesinin ikna etmesi de annesiyle konuşmasından etkili olmuştu tabii.
Sesi titremesin diye çabalarken "Doğurmasaydın o zaman. Ne diye doğurdun beni?" dedi tırnaklarını batırdığı ellerini arkasına saklarken.
Kafasını yataktan zorlukla kaldıran annesi sinirle "Ben istemedim Allah'ın cezası! Eğer aldırma süresi geçmeseydi senin gibi bir hatayı doğurur muydum?!" demişti.
Neyin hatasıydı bu? Bu nasıl bir vicdandı?
Bade yutkunarak son bir çare "Babam kim?" diye sordu.
"Artık söyle kimin çocuğuyum ben?
Yatakta uzanan hasta kadın kafasını cama çevirerek "Bilmiyorum." dedi.
"Öldüğünü duydum.. Tek gecelik bir şey sonucu dünyaya geldin sen. Babasının kim olduğu belli olmayan bir çocuk olarak kalmaya devam et. Zaten alıştın."
