Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti.
Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti.
Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl...
Aram abim muhtemelen davul zurna sesinden duymamıştı, ancak ben duymuştum. Hepsini bırakıp sırıtarak tezahürat eden Cafer'in yanına geçtiğimde sıkıntıyla nefesimi dışarı verdim.
Ellerini havaya kaldırıp tezahürat yapan Cafer'e "Bu sefer sıçtık... Git bez getir." dediğimde cebinden bir bez çıkartıp havada salladı.
Bitmiştik... Bu sefer ne olacaktı bilmiyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 27: Baskın
Bazı anlar olanlara müdahale edemezdik. Şu an tam olarak öyle bir anın içindeydim.
Öyle sinirliydim ki ağzımı açıp bana melül melül bakan adama sövmemek için kendimi zor tutuyordum.
Ben ondan vakit isterken Boran bey dayanamamış hemen kapıya dayanmıştı. Gerçi onun bu kadar sabretmesine bile şükretmeliydim.
Kavgayı sonlandıran Şimal abla olmuştu.
Hepimizi şok ederek yukardan aldığı tüfeği havaya sıkınca babam bile ağzı açık bir şekilde karısına bakakalmıştı. Ellerini beline dayayıp "Koca koca adamlar utanmıyorsunuz da!" diye onları azarladığında abimler sesini çıkartamazken Şimal abla herkesin içeri geçmesini söyledi.
Babam'a baktığımda gözleri parlayarak Şimal ablaya baktığını gördüm. Bunların biri değil, hepsi manyaktı.
Boran daha da sınırlarını zorlayarak ayaklanan abimlerin peşinden konağa girmeye çalıştığında Aram abim şaşkınca "Sen nereye ulan?" dediğinde bende şaşkınca ona bakıyordum.
