Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti.
Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti.
Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 23: Kabulleniş
Bazen her şey iyi olacak sandığın an boka sarıyordu her şey. Bazen ise kendini kötü hissettiğin ve mutsuz olduğun o an aslında güzel şeyler de yaşanıyordu.
Cafer her şeyi öğrendikten sonra gitmemekte ısrar edince bizde kalmıştı. Kısa süreli de olsa edindiğim bu dostluğun ömür boyu süreceğine emindim. Cafer benim için çok değerliydi.
Gece boyu Mavi'nin uyumasını izlerken beşiğin başından ayrılmayan şapşal arkadaşımı gülümseyerek izliyordum. Sabaha karşı artık dayanamamış ve içeri koltukta yatmaya gitmişti. Böylece içimdeki bütün karmaşık duygular gün yüzüne çıkmış, ve ben ıslanan yastığım ve uyuyan bebeğimle bir başıma kalmıştım.
Kabul etmek istemesem de şehre döndüğümde o güçlü kadın gitmiş, yine sessizce bir başına ağlayan küçük kız gelmişti. Kimseye göstermek istemediğim bu yönüm beni yıpratıyordu.
Korkuyordum.. Boran'ın öğrenmesinden daha da korktuğum bir şey varsa o da ona yumuşama ihtimalimdi. Böyle olmak istemiyordum, ama hep istemediğim şeyler başıma gelmişti benim.
Hayatımda tek şükrettiğim şey olan küçük bebeğim benim için bir mucizeydi. Şu an onun olmadığı bir hayatı bile düşünemiyordum. Öte yandan onun var olduğu gece benim için büyük bir yıkımdı.
Unutmamak, her unuttuğumda bakıp tekrar nefretle dolmak için o notu yanımda saklıyordum.
Hiç biri değilde, o notta yazan bir paragraf ciğerlerimin parçalanmasına sebep oluyordu. Nefesimi kesiyordu...
"Sende annenden farksız, bir otel odasında kaybettin her şeyini, kimliğini..."
Doğruydu. O otel odasında değil, ama oradan ayrılıp konağa gittiğim an her şeyimi kaybetmiştim. Bütün gerçekler suratıma tokat gibi çarptığı an benden geriye eser kalmamıştı.
Şimdi bildiğin gibi değil diyorlardı.. Seni vermeyi hiç düşünmedik, yanlış anlamışsın diyorlardı.
Ben affetsem, iki yıl boyunca geceleri uyurken annesi gizlice gözyaşı döken bebeğim affeder miydi?
Peki ya ilerde Mavi'ye ailesinden kimsesi olmadığını söylesem o zaman ne olacaktı?
Benim gibi güçlü görünmeye çalışacak, ama en zor anında belki de bir gün ben yanında olmadığımda bir başına kalacaktı.
Bunu nasıl yapardım bilmiyordum. Mavi olmasa asla dönüp arkama bakmazdım belki de. Ama şu an tek kişilik değil, bir anne gibi düşünüyordum.
Bir yanım böyle düşünürken, diğer yanım ise bu şehirden bir kişinin bile bebeğimi öğrenmesinin tehlikeli olduğunu düşünüyordu.
