Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti.
Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti.
Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl...
Bölümde ilk kez yüzünü göreceğimiz, merakla beklenen bir karakter var 🙈 Rica ediyorum 'aaa bu çok bilindik, yok bu karakter aslında şu.' diye başka isimlerle başka kitapları örnek vermeyin. O kadar çok model aradım ki bakmadığım kimse kalmadı. İçime en sinen, zihnimde canlanan tek model benim fotoğrafını koyduğum oldu. Eğer beğenmezseniz lafım yok, başkasını canlandırabilirsiniz gözünüzde.
Neysem, yorum yapmayı unutmayın ballarım. İyi okumalar diliyorum ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güne gözlerimi araladığımda feci bir baş ağrısıyla uyanmıştım ve yataktan çıkacak halim dahi yoktu. Dün gece ile ilgili anılarımı zorluyordum ve en son davulun üzerine çıkıp Arizona kertenkelesi dansı yaptığımı hatırlıyordum. Utançtan yorganı sırtlarken başımı yastığın altına gömdüm.
Bütün karizmam çizilmişti!
Berzan ve Ferzan'ın benimle geçecekleri dalgayı düşünürken yastığımı iyice yüzüme bastırıp intihar etmeye çalıştım. Böyle de hiç olmuyordu ki.
Bir anda yüzümden çekilen yastıkla birlikte ne odluğunu şaşırırken Emir gözlerini kısarak "Ne yapıyorsun sen?" dedi.
Şakaklarımı ovalarken elimle git işareti yaptım ve "Kaybol." dedim sadece. Konuşacak halim yoktu ve hiç bu cüceyi çekmezdim.
Suratını buruşturup "Gözündeki şeyler akmış, korkunç filmlerdeki kızlara benziyorsun." dediğinde dizlerimin üzerinde kalkıp bütün saçlarımı önüme attım ve "Öyle mi?" dedim korkutucu bir tonlamaya.
"Gece.. yanına geleceğim bücür!"
Koşma sesinin ardından kapı hızla kapandığında küçük bir kahkaha attım ve yataktan doğruldum.
O son rakıyı içmeyecektim..
Kısa bir duş alıp dişlerimi fırçaladım ve üzerimi değiştirdim. Ağrı kesici içmem için önce bir şeyler yemem gerekiyordu ancak halim yoktu ve gözlerim biraz bulanık görüyordu.
Çocukluktan gelen bir şeker hastalığım vardı. Bu yüzden içki içmem yasaktı, beslenmeme sürekli dikkat etmem gerekiyordu ancak önemsemiyordum. Sürekli ilaç kullanmasam da arada kan düzeylerim fırlayınca insülin almam gerekiyordu. Uzun zamandır kullanmadığım insülini çekmeceden çıkartıp kenara bıraktım.
Tişörtümü yukarı kıvırıp karnımı iki parmağımın arasına hafifçe sıkıştırdım. Masadan aldığım insülini karnıma batırmak üzereyken kapı bir anda açıldığında şok olmuş ifademle kalakaldım.
"Yuh!" diye bağırdım Ferzan'a bakarak.
"Hayvan odaya öyle mi girilir?!"
Şaşkınlıkla bir bana, bir de elimdekine bakarken iki adım attı ve "Sen ne yapıyorsun?" dedi. Bakışları karnımı bulunca hemen tişörtümü indirdim ve "İnsülin yapacağım, çık." dedim hızla.
