Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti.
Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti.
Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl...
Bu aralar o kadar yoğunum ki, bölümü zor bitirdim ve çok kontrol etme fırsatım olmadı. Yazım yanlışım varsa affola 🫶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 21: Arada Kalmak
Bazı insanlarla araya ne kadar zaman girerse girsin tekrar görüştüğünde sanki daha dün görmüş gibi hissediyordun.
Cafer, geçirdiğimiz kısa sürede hayatımda yer efen önemli insanlar arasındaydı.
Caferle sarılıp ağlaştıktan sonra İsmail abim arabanın yanına dönerken, biz hastane bahçesinde uzak bir köşedeki banka oturmuştuk.
Cafer çekingen bir duruşla bana dönerken "Nasılsın?" diye sordu.
İç çekerken kafamı sallayarak "İyiyim, sen?" dediğimde göğsüme bir ağırlık çökmüştü çoktan. Araya zaman girmişti ve bu süreç bizi birbirimize yabancılaştırmış gibiydi.
Ama o öyle düşünmüyor olacak ki uzanıp elimden tuttu.
"Ben de yaşadım bir şekilde.. Ama sana yalan söyleyemeyeceğim. Çok özledim be kızım."
Ufak bir tebessüm ettiğimde rahatlayan ifadesiyle elime uzandı ve hafifçe sıktı.
"Belki abarttığımı düşüneceksin bilmiyorum ama üç- dört ay birlikte vakit geçirsekte sanki kız kardeşim gibi olmuştun sen benim için. Ailemden birini kaybetmek çok zordu be kızım."
Üzülsem de gülümsememi bozmadan "Sen bir kişiyi kaybettin. Ben bütün ailemi kaybettim Cafer." dediğimde gülüşü soldu ve derince yutkundu.
Toparlamak adına "Ama emin ol her zaman aklımdaydın. Sen de bende çok yer etmişsin." dediğimde gözleri doldu hemen.
"Bade ben gerçekten bilmiyordum! Hiç bir şey anlamıyorum. Sen Ömer denen adamla sevgili olmuştun, sonra bir anda meşhur Boran ağa çıktı ortaya. Sizinkilerle defalarca konuştum." dedi hızla.
Heyecanlı bir ifadeyle "Bak onlar senin düşündüğün gibi kabul etmemiş-" dediğinde "Cafer..." dedim kısık sesimle.
"İki yıl geçti ama ben bu süreçte çok şey yaşadım. Yaşananlarla ilgili bir şey duymak istemiyorum. Ne olursa olsun bana bir oyun oynandı."
Elini çekerek gözlerini silerken "Ne yaşadın sen be güzelim?" dedi şefkatli bir tonda.
"Anlat bana.."
Uzanarak gözlerinin altını silip "Ağlama.. Böyle olması gerekiyormuş." diye konuştuğumda dikkatle yüzüme baktı ve "Değişmişsin." dedi mırıldanır gibi.
Ellerimi çekerek "Nasıl?" diye sorduğumda sıkıntılı bir nefes aldı.
"Önceden olsa ağladığım için dalga geçer beni neşelendirirdin. Artık sen de gülmüyorsun.. Ama anlıyorum seni."
