Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti.
Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti.
Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl...
Sizi beklettim biliyorum, biraz uzun sürdü bu sefer ayrılığımız. Ancak inanın yeni kendime gelebiliyorum. Sizi de, Bade'mi de çok özledim! Bu yüzden uzatmadan hemen bölüme geçelim. Yorum yapmaya unutmayın güzellerim 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 24: Gerçekler Acıtır
Bir an gelir yere yığılacak gibi hisseder insan sırtında taşıdığı yüklerle... Vaktiyle çabaladığım ancak kendimi yıpratmaktan başka bir yere varamadığım çok konu vardı. Anlamı olmayan savaşlardan, faydası olmayan çabalardan yorulmuştum.
Evet beni kabullenmelerini istiyordum ancak kabul etmezlerse de bundan sonra yolumu ona göre çizecektim.
Gerginlikten midem bulanırken, dudaklarımı birbirine bastırarak bir adım geri çekildim. Mavi kucağımdan bir an önce inmek için kollarımın arasında hareketlenirken bakışlarım herkeste teker teker geziniyordu.
Suratlarındaki ifade beni ilk gördükleri andan daha da şok olmuş bir şekildeydi. Hepsinin suratı bembeyaz olurken, bir tek Emir gülerek bakıyordu.
Gözlerimi kırpıştırarak tedirgince karşımdaki insanlara bakarken kızıma tutunuyordum sımsıkı. Huzursuzluğumu fark eden bebeğim boynuma sarıldığında İsmail abim olaya müdahale ederek "İçerde konuşalım mı?" dediğinde başımı eğerek gözlerimi boşluğa diktim.
Yaptığım şey kimilerine göre yanlış olsa da sonucundan pişman değildim. Mavi benim tek yaşam kaynağımdı. Ancak çekiniyordum işte...
Bana kızabilirlerdi, bunu belki anlayabilirdim. Ancak kızıma karşı bir tavır hissedersem, ve onu kabul etmezlerse benim de hayatlarında yerim yoktu.
Ve şu an ki durumumuz bu yol ayrımı için en doğru zamandı.
Kimse konuşmazken Adar'ın şaşkın sesini duyunca ona baktım. Şaşkın bakışlarla"Gel-gelin içeri." dedi gözlerini bebeğimden ayırmadan.
İsmail abimin arkasından Esra'da içeri geçtiğinde derin bir nefes alarak adım attım bir daha dönmeyeceğime yemin ettiğim o konağa.
Bakışlarımı yerden kaldırdığım zaman evi inceleyecek bir durumda değildim ama bir anlık burnumun direği sızlamıştı. Burada geçirdiğim zaman o kadara kıymetliydi ki, bu yüzden giderken kıyameti yaşamıştım.
Şimal hanım endişeyle babamı tutarken, o sadece baba bakıyordu.
