Silence&Sound

Przeżywamy nasze życie jak idioci, a potem umieramy

19 września, poniedziałek

Drogi Pamiętniku,

Są ludzie, którzy zawsze będą samotni. Samotni do szpiku kości, o oczach, w których mieszka samotność i samotności płynącej w żyłach zamiast krwi.

Dlaczego zawsze kończę w tym samym miejscu? Drżąca, w swoim dziecięcym pokoju, schowana pod łóżkiem, ubrana jedynie w kurz i strach?

-Zoey?

-Zoey? Zoey! No chodź! Jesteś strasznie wolna!

Biegłam najszybciej jak mogłam, chociaż nogi odmawiały mi już posłuszeństwa. Wiedziałam, że mam przewagę. To ja zawsze byłam tą "bardziej sprawniejszą".

- Czekaj! Nie mo...gę...już!

Zatrzymałam się gwałtownie, prawie wpadając na niezauważony krzak.

- Wiesz co? - zaczęłam kiedy mogłyśmy złapać już oddech - myślę, że brakuje ci szczęścia.

- Szczęścia? - zaśmiała się - prawda jest taka, że ja i szczęście od bardzo dawna nie byliśmy ze sobą w dobrych stosunkach.

Spuściłam wzrok na dłonie, które były całe pokaleczone od gałęzi i wystających kolców z drzew.

- Jak się czujesz? - zapytałam od tak.

- Czuje się beznadziejnie. Nie chodzi o to, że czuję się źle.

Popatrzyłam na nią, chcąc zrozumieć o co jej chodzi. Czasami nawet ja się w tym wszystkim gubiłam.

- Po prostu brak mi nadziei, że będzie lepiej - kontynuowała.

Zoey usiadła pod drzewem, a ja od razu usiadłam obok niej i położyłam głowę na jej ramieniu.

- To takie smutne...

- Co jest smutne, Zo? - zapytałam, kiedy zapadła długa cisza.

- Wszytko jest takie smutne...przeżywamy nasze życie jak idioci, a potem umieramy.

Przez chwilę starałam się zrozumieć sens tych słów. Dlaczego właśnie tak myślała? Myślałam, że była ze mną szczęśliwa...

- Zoey?

- Hm?

- A... - nie wiedziałam jak mam zacząć - czy..ty mnie będziesz pamiętać?

Odwróciłam głowę w jej stronę i zobaczyłam swoje odbicie w jej wielkich zielonych oczach. Miałam takie same.

- Skarbie..jeśli ktoś jest albo był dla ciebie ważny to go nigdy nie zapomnisz.

- Nigdy?

- Przenigdy! Nieważne czy to siostra, przyjaciel czy nawet chomik.

Znów zapadła cisza. Wpatrywałam się w milczeniu w niebo. Było takie...niebieskie. Nie mogłam oderwać od niego wzroku, chociaż oczy niemiłosiernie mnie już bolały.

- Zoey?

- Tak?

- Boję się.

- Powiesz mi, czego?

- Tego, że nikt mnie nie polubi w nowej szkole.

Chyba musiałam ją zaskoczyć, bo od razu się wyprostowała.

- Posłuchaj Nel, jeśli myślisz, że nikt cie nie polubi, twoje nastawienie zacznie wszystkich odpychać i rzeczywiście tak się stanie.

- A pomożesz mi?

- Myślę, że sama sobie poradzisz.

Obudziłam się na twardej, zimnej podłodze, nie wiedząc co się w ogóle stało. Ostatnie co pamiętałam to...Niall i...

- Cześć..jak się czujesz?

Szybko odzyskałam trzeźwość umysłu, chcąc się oddalić od źródła dźwięku.

-Czekaj! Nie ruszaj się! Spokojnie!

Kiedy już odzyskałam zdolność widzenia i moje oczy przyzwyczaiły się do lekkiej ciemności, zauważyłam że jestem w toalecie na podłodze. Najprawdopodobniej musiałam zemdleć, ale..

- Kim ty...?

Skądś ją kojarzyłam..krótkie, czarne włosy były potargane, jakby dopiero co przeszły jakaś bijatykę, a blada twarz wyrażała...smutek? Współczucie?

- Dobrze się czujesz? Powinnaś pójść do domu.

Już wiem! To ONA!

- To ty..to ciebie widziałam u pani Jones!

Widziałam, że czuła się zakłopotana i nie wiedziała co ma powiedzieć.

- Coś ci się musiało przywidzieć. Jest dużo takich dziewczyn jak ja.

- Nie.. to byłaś ty!

- Wiesz co.. ja już muszę iść. Nie podnoś się jeszcze przez kilka minut.

-Ej! Czekaj! Jak masz na imię? - gorączkowo chciałam zapamiętać jak najwięcej szczegółów, aby potem ją znaleźć.

Wyszła, zanim zapytałam o coś innego.

Ona..kogoś mi przypominała...

Zoey?

Sama już nie wiem..

Powoli zaczynałam się w tym wszystkim gubić i nikt nie był w stanie mi pomóc.