PRETTY POISON [+18]

rozdział 21 - szczerość

Znajomy samochód właśnie znalazł się na podjeździe. Adeline rzuciła ostatnie spojrzenie na pusty korytarz i podeszła do frontowych drzwi. Nacisnęła na klamkę, kiedy za jej plecami rozbrzmiał niezidentyfikowany dźwięk.

Odwróciła się i wbiła spojrzenie w mężczyznę, który opierał się o ścianę.

— Wybierasz się gdzieś, Adi? — Zapytał Shane, zakładając swoje dłonie na klatce piersiowej. Wyraz jego twarzy wydawał się poważny i surowy, jednak w głębi duszy czuł rozbawienie. Nigdy nie należał do typu surowego rodzica.

Brunetka posłała swojemu ojcu delikatny uśmiech. Chciała się odezwać, kiedy samochód na zewnątrz zatrąbił, przez co lekko się wzdrygnęła.

— Powiedz Romeo, żeby chwile zaczekał. — Skomentował niemal natychmiast. W pomieszczeniu nastała cisza, kiedy po kilku sekundach w głowie mężczyzny pojawił się pomysł.  — Właściwie to, zawołaj go tu.

Adeline wytrzeszczyła swoje oczy ze zdziwienia. Nie rozumiała o co chodziło jej ojcu. Dlaczego nie mógł jej tak po prostu wypuścić z domu?

— Chyba sobie żartujesz. — Wybąkała pod nosem. Mierzyła swojego ojca przenikliwym wzrokiem, jednak ten się nie ugiął. Wtedy zrozumiała, że nie ma wyboru.

Westchnęła, a następnie chwyciła klamkę i wychyliła się na zewnątrz. Brunet zajmował miejsce kierowcy i wpatrywał się prosto w dziewczynę. Adeline gestem dłoni dała mu znać, aby opuścił pojazd i podszedł do niej.

Cairan ściągnął swoje brwi. Był zdezorientowany, jednak po upływie minuty znalazł się obok dziewczyny w korytarzu. Był ubrany w czarną koszulkę z długim rękawem, która idealnie opinała jego ciało, podkreślając wszystkie mięśnie. W prawej dłoni trzymał napój energetyzujący.

— A więc to ty. — Odezwał się Shane w tym samym momencie, w którym Riddle przekroczył próg budynku. — Mieliśmy się przyjemność już kiedyś poznać. Cairan, czyż nie?

Brunet skinął jedynie głową.

— Nie miej mi za złe, muszę wiedzieć, który chłopak zawrócił mojej córce w głowie. — Dodał mężczyzna, przez co na twarzy Cairana zawitał leniwy uśmiech.

— Przyjaźnimy się. — Wtrąciła się Adeline. Zaczynała mieć dosyć tej rozmowy, która miała jedynie na celu ją ośmieszyć. Wiedziała, że jej ojciec w ten sposób mścił się za coś, jednak nie miała pojęcia, co takiego zrobiła tym razem.

Metody wychowawcze Shane'a Rey'a znacząco różniły się od tych tradycyjnych.

— Przyjaciele? To tak się to teraz nazywa?

Nagle mężczyzna odbił się od ściany i prychnął pod nosem.

— Chcesz mi powiedzieć, że przez swojego przyjaciela wymknęłaś się kilka dni temu z domu w środku nocy? — Zapytał, znając odpowiedź na zadane pytanie. Zauważył jak przez twarz jej córki przechodzi delikatne zaskoczenie, a następnie zrozumienie.

— Skąd ty... — Zaczęła.

— Nie wspominając o tym, że wykradłaś z garażu motocykl, na który nie byłaś w stanie wsiąść od kilku lat. — Wtrącił się, dając jej do zrozumienia, że wie o całej zaistniałej sytuacji.

Cairan zakrztusił się swoim napojem, kiedy tylko usłyszał słowa, które padły z ust ojca dziewczyny. Adeline szturchnęła chłopaka łokciem. Starała się zachować powagę i jakoś się wytłumaczyć.

Starszy Rey roześmiał się na cały głos. Reakcja pozostałej dwójki wprawiała go w stan niekontrolowanej euforii. Mógł patrzeć na zmieszanie, widniejące na ich twarzach, godzinami.