Serzeniş

12.MİSAFİR

Sevda'nın ağzından...

Bazen insanın dönüm noktaları olur derler. Benim dönüm noktam da işte bu olay oldu. Atlas beyin parmağı kesilmiş bir not kağıdı ile bana teslim edilmişti.

Ben hala bu durumdayken herkesten bir ses çıkıyordu. Herkesin sesi beynimde yankılanıyor ama bir şey duymuyordum. Nota hala bakıyordum.

Elimden notun çekilmesi ile afalladım. Kimin aldığına baktığımda Rana olduğunu gördüm. Notu alıp okudu ve birden bana sarıldı. Ben ne olduğunu anlamamışken ayrılıp bana bir şeyler söyledi.

"Atlas güçlü bir insan. Her yönden her bakımdan. O yüzden kendini yıpratma. Ona bunu yapanı bulduğumda bizzat avukatı olucam."

Kafamı salladım sadece. Göz yaşım yoktu. Herkes bir kötü durumda ağlarken ben ağlayamıyordum. Yanımdan uzaklaşıp abimin yanına gitti. Abime baktığımda bana bakıyordu. Rana ona bir şeyler söyledikten sonra gözleri üstümden çekildi ki bende rahatlamış oldum.

"Atlas'ı bulmamız lazım."

Bunu söyleyen Barlas abiydi. Ben hala tam odaklanamıyordum. Her şey allak bullaktı. Gökmen abi ayağa kalktı.

"Hadi o zaman. Biz bir araştırma yapalım."

Birsen'e kaş göz hareketi yapınca Birsen ayağa kalktı ve kapıya yöneldiler. Tuana onları uğurladıktan sonra geri döndü.

"Abim ve Birsen araştırırken bu durumu, bizim için o diğer durumu konuşalım bir haber gelince bizde yardım ederiz."

"Tamam o zaman."

Barlas abi bunu diyince herkes yerine oturdu.

"İlk başta kaçtın ama burada saklanamazsın. Avukatın olduğumu biliyorlar ve her an kapıya gelebilirler. Bu yüzden gizli kimsenin tahmin edemeyeceği bir yerde kalman gerekiyor."

Barlas abi kafasını salladı ve derin bir nefes aldı. Başını Tuana'ya çevirdi.

"Tamam o zaman. Herhangi bir yer var mı peki?"

Herkes sıkıntılı bir nefes verince benim aklıma bir yer gelmişti. Abimle kafamızı dinlemek için gittiğimiz bir yer vardı. Buraya fazla uzak değildi ve kimse oraya uğramazdı.

"Abi bizim yerimiz olabilir sanki?"

Abim de yeni hazırlamıştı çünkü uzun zamandır gitmiyorduk. Kafasını salladı ve Barlas abiye döndü.

"Evet öyle bir yerimiz var. İstersen orada kal kardeşim sonra bir çaresine bakarız."

Barlas abinin de hoşuna gitmişti. Bana bakıp gülümsedi.

"Aferin sana cimcime."

Bende ona gülümsedim.

"O zaman hemen oraya gitmesi lazım! Hadi gidelim."

Abim konumu yazıp vermişti. Ellerine alıp baktılar sonra kafalarını salladılar. Barlas abi tanınmamak için kendini saklayan şeyler giydi ve vedalaşıp çıktılar.

Abim Rana ve ben kalmıştık. Abim ve Rana'nın birbirlerini sevdiğini biliyorum. Hatta abimin ilk defa bu kadar güzel bir şekilde bir kadına baktığını görüyordum. Ayağa kalktım. Bu sefer bütün dikkatleri ben olmuştum.

"Ben biraz hava alıcam."

Abim ilk başta itiraz etmeye kalksa da bir şekilde ikna etmiştim. Kapıya gittim ve ayakkabılarımı giyinip kapıdan ilk adımımı attım.

Hava çok güzeldi ama benim için bir anlamı yoktu. Yolda biraz daha ilerledikten sonra ağzıma bir bez dayandı ve ondan sonrası benim için karanlıktı...