GÖLGELERİN İÇİNDE( ARA VERİLDİ )

ÖLÜME KOŞUYORSUN

10 yıl önce

Minik Ada okuldan dönmüş ufacık elleri henüz zile ulaşamadığı için parmaklarıyla kapıyı tıklatmıştı.

Kapıyı babası açtığında kızını  görür görmez şaşkınlıkla onu kucağına alarak eve soktu.

Ada nefes nefese iki tarafından sabah annesinin ördüğü saçları bozulmuş yüzü terlemişti. Adam kızının bu haliyle önce tedirgin olsa da onun her gün ki gibi neşe dolu gözlerini görmesiyle kötü bir şey olmadığını anladı..

-kızım neden terledin bu kadar?

Fakat Ada babasının sorusuna cevap vermeden yüzündeki umutla babasına döndü

-baba sence ben ileride kocaman bir asker abla olur muyum?

Babası Ada'nın masumca sorduğu soru ve kızının kurduğu güzel hayal ile yüzüne geniş bir gülümseme yerleştirdi.

-Tabii, benim kızım ileride çok büyük bir insan olucak. İster asker ister hakim ister doktor sen ne istersen onu olabilirsin

Ada'nın yüzündeki gülümseme görülmeye değerdi fakat çok kısa sürdü bu mutluluğu, başını yere eğerek babasının koluna yasladı başını

-Ama sümüklü erkan benimle dalga geçti. 'Sen olsan olsan çöpçü olursun hatta onu da yapamazsın beceriksiz' diyip dalga geçti benimle.

Babası şefkatle karşısında dudaklarını büzen minik kıza baktı. Eliyle çenesi kaldırarak ona bakmasını sağladı

-İnsanlar sadece konuşur kızım. Herkes kendi kaderini yazar. Kimsenin senin hayatında bir hükmü, bir sözü olamaz benim bile..sen ne istersen onu yapar ne istersen onu olabilirsin. Geleceğine yalnızca sen karar verebilirsin .
Yeter ki  kalemini elinden hiç bırakma, çünkü sen o kalemi bir kere bırakırsan bir daha  bulman zor olur.

GÜNÜMÜZ

Elimde ki kalemi kırdılar baba.. Paramparça ettiler! Yeni bir kalem aldım onu da çaldılar benden..

Benim kalemimle ,benim kaderimi onlar yazıyor baba.. Neden aldılar kalemimi?
Belki de kendim verdim.. Belki de onlara bizzat teslim etmek benim için daha kolaydı.. HAYIR DEĞİLDİ! BU BENİM KALEMİM, BU BENİM KADERİM !

Pes etmeyeceğim şimdiye kadar hep pasif oldum ,artık olmayacağım.. Şimdiye kadar hep korktum, artık korkmayacağım.. ŞİMDİYE KADAR HEP SUSTUM, SUSTURDUM.. ARTIK SUSMAYACAĞIM..

Kalemimi bizzat benden çalanların ellerini büke büke, gerekirse kıra kıra büyük bir zevkle alacaktım onlardan.

BEN ADA ÖZTÜRK ,BEN PES ETMEM!

Çığlıklar artıyordu sinirle yerimden doğruldum. Kimseyi umursamadan sınıftan çıktım. Bağırışların olduğu yere gittim.

Yine aynı  duruş, aynı sınıf farklı ceset..

Korkmadım, ben cesetlerden korkmamayı abimin cesedini bana korkarım diye göstermediklerinde kendime yemin ederek öğrenmiştim..

Herkesin başında toplaştığı ama asla yaklaşamadığı çocuğun  yanına çöktüm. Bir iz ,bir kanıt, bir not ne olursa..

Elimi çocuğun boynuna götürmek için kaldırdığımda hemen yanıma gelip ağlayan bir kız kolumu tuttu

-N-ne yapıyorsun kardeşime