Towering the Flames (SS#2) Under Major Revision

CHAPTER 36

"He has a chance, right?"

Halos hindi ko na kausapin ang mga parents ko dahil sa nangyari kagabi. Nawalan ako ng gana sa conversation namin sa dinig kaya ay kinulong ko na lang ang sarili ko kagabi. Hindi ko namalayan at nakatulog ako.

At hanggang ngayon, hindi ko pa rin matanggap ang nangyari. How dare him?! Ang kapal, kapal ng mukha! How dare him para umaming nasasaktan din siya kung in the first place siya naman itong nang iwan? May choices siya... May choices siya para ipaglaban ang relasyon namin. Pero ano ang ginawa? Sumuko. And no words can be scribbled to describe how that aggressive decision of his traumatized me!

Tumingin ako sa orasan at napagtantong kailangan ko nang magbihis. It's a good na kompleto pa rin ang mga gamit ko rito. Nakapapagod nang bumalik sa apartment.

Walang gana akong bumaba sa sala at nagkita kami ni mama. Her eyes are so red and that stopped me from walking.

"Good morning, dear..." Naka-pang night dress pa 'to pero mukhang hindi natulog. Hinaplos niya ang pisngi ko at nagulat ako sa ginawa niyang iyon dahil taon na rin ang lumipas simula noong hinahaplos niya ang mukha ko. "About last night... Please don't resent us."

"Ma... Alam kong alam mo ang dahilan kung bakit hindi ko pa rin 'yon matanggap, 'di ba?" I tried to ease my frustration. Sinadya ko ring kumalma sapagkat naawa ako sa mga mata niyang namumugto. "Why would I go back to someone whom I rescued myself from?"

"I understand..." pumiyok siya, yumuko, at pinagsiklop ang mga daliri namin. "Naiintindihan ko naman... Namin ng papa mo. Naiintindihan namin kung bakit hanggang ngayon, kahit ilang taon na ang nagdaan, ay masama pa rin ang tingin mo sa kaniya. But... It was not fault. Kasalanan namin. Nangealam kami sa relasyon niyo. I already told you about that, didn't I? Sinabi kong hindi sumagi sa isip ni Cal ang hiwalayan ka."

Tila piniga ang puso ko nang marinig ang mumunti niyang iyak. Hinigpitan ko ang hawak sa kaniyang kamay at 'yon ang mas nagpayuko sa kaniya. Hanggang sa namalayan ko na rin ang sariling lumuluha. Lumuluha dahil sa gulo... Sa galit... At sa awa. It's ironic that I hated my parents so much to the point I question their love toward me at kasabay noon ay ayaw ko silang nakikitang nahihirapan.

"He's loyal to you, d-dear."

"Mom..." I plead. Sinubukan ko ang lahat magkatinginan lang kaming muli pero nanatili pa rin siyang nakayuko. To hear my mom sobbing is very alarming. Doble ang ganti nito sa akin. "Naaalala ko lahat ng sinabi mo sa akin, ma. I remember those explanations all too well. Hindi agad sumuko si Cal, right? Kahit sinabihan na siya ni papa ng mga masasakit na salita... Not until yoy challenged him right? You questioned his love for me... You challenge him... Na kung talagang... m-mahal niya ako, at kunt gusto niya talagang makuha ang blessing niyo, ay lumayo muna siya sa akin nang ilang taon. You challenged him to wait until I finish my studies, didn't I?

My mom replied by sobbing more. Niyakap ko siya at parang gusto ko na lang na huwag magsalita para hindi siya magsalita. My mom... Kahit gaano pa kalaki ang pagkukulang niya sa akin, kahit gaano sinira ng mga desisyon niya ang buhay ko... She's still my mother

"I am sorry kung masyadong nakabibigla ang nangyari. I am just too desperate to reciprocate his sacrifice. Gusto kong makabawi..."

"But mom, kagagaling niya pa lang sa isang relationship. Hindi niya rin natupad na hintayin ako nang ilang taon dahil nagka-girlfriend kaagad siya matapos niya akong iwan."

"He explained everything to me, Chelsy. Alam na ng papa mo iyan at tanggap niya rin ang mga rason ni Cal. Give him a chance he deserves, please... 'nak."

Nang magsalubong na ang mga namin ay nanlambot ako. She's crying in front of me. And hate that I am the main reason why she's like this.

"Mom... I can't be with him anymore... I can't choose him anymore. I can't give him another chance."