Towering the Flames (SS#2) Under Major Revision

C H A P T E R 9

"Just know your limitations, Chelsy."

Sabay bigay ni Mama sa 'kin ng isang susi. Sa totoo lang ay labis talaga akong natuwa sa ibinalita nila, dahil akala ko ay 'di na nila tutuparin 'yong sinabi at ipinangako nila noon na bibigyan nila ako ng sariling apartment.

"Salamat, Ma," sabi ko gamit ang paos na boses. Umayos ako ng upo dahil kagigising ko pa lamang. Sabado na kasi ngayon. Mabilis na lumipas ang mga araw hanggang sa tadan, weekend na naman. 'Di ko in-e-expext na bibisitahin ako ni Mama -- akala ko kasi ay 'di na siya uuwi sa sobrang busy sa pagtatrabaho. "Pero pwede ko naman 'atang makasabay ang mga kaibigan ko, 'di ba? We all planned to live in a same place."

Naramdaman ko ang pag-aalinlangan niya pero sa huli ay tumango lamang siya at tinapik ang tuktok ng ulo ko. 'Pansin ko na 'di pa rin siya nakasuot ng pambahay na damit. Siguro ay talagang dumaan lang siya rito para ibigay ang susi sa 'kin.

"Just promise to me that you'll stop going to some parties. Well, you can still enjoy but just know your limitations again. 'Wag na 'wag mong papabayaan ang pag-aaral mo. Anyway, I know you excell academically pero hinay-hinay pa rin sa paggala."

Tumango na lamang ako. Paulit-ulit nila iyang pinapaalala sa 'kin. Medyo barumbado ako noong mga nakaraang taon kaya 'di na ako magtataka kung may pagdududa pa rin sina Mama at Papa sa 'kin. Naaalala ko pa nga na minsan na akong tumakas nang alas 12 ng umaga makipagkita lang kay Johoney.

"Ma," tawag ko sa kaniya bago pa siya makalabas ng silid. Napakagat ako sa pang-ibabang labi nang lingunin niya ako.

"Ano 'yon?" tanong niya habang nagtataka.

"Wala, Ma. Salamat pala sa tiwala."

'Ayun lamang ang nasabi ko kahit ang totoo ay gusto ko talaga siyang tanungin kung dito ba siya matutulog o sa hospital na naman. Pero sa wari ko ay 'di na naman siya magtatagal rito. Ganiyan siya, e'.

"Are you sure?" tanong niya sa 'kin muli. Napansin ko lalo ang eye bags sa ilalim ng mga mata niya nang nginitian niya ako. "May kailangan ka pa? Do you need extract allowance?"

"I don't need, Ma." I only need your attention.

"Sige. Babalik muna ako sa hospital at baka marami na naman ang pasyente. Kailangan na nila ako roon."

At, Ma, kailangan din kita. "Sige, Ma."

Nang sarado na ang pinto ay tumulo na naman ang mga luha ko. Tahimik ko silang pinunasan. 'Eto na naman ako at nag-da-drama.

Ang ginawa ko na lang para matulungan ang sarili ay in-open ang phone at nakipag-video-call kina Allysa, Johoney, at Pearly. Balak ko nang sabihin sa kanila na may sarili na akong apartment. Sa aming apat kasi ay ako lang ang pinangakuan na pwede nang magkaroon ng sariling apartment kaya minsan
na rin kaming nagplano na mag-reside na lang sa iisang apartment.

"Talaga?" sabay-sabay nilang tanong sa 'kin, namamangha.

In-on ko muli ang mic bago tumango at nagsalita, "Oum, yes, kanina. Kauusap ko pa lang kay Mama. At yeah, payag siyang sama-sama tayo sa apartment."

"Pero magbabayad ako!" Itinaas ni Pearly ang isa niyang kamay na tila ba nasa recitation kami. "Alam kong cute ako pero magbabayad pa rin ako!"

"Same here. 'Di naman p'wedeng libre na lang lahat. Unfair 'yon sa side mo," komento ni Allysa.

"Ang K-KJ niyong lahat! Alam niyo ba 'yon? Papaano na lang ang isang tulad kong ilang weeks nang 'di nabibigyan ng allowance ni Mader?" si Johoney.