Geçmişin Yara İzleri(Tamamlandı)

SAĞLIK OCAĞI

 İnsan bazen hayatta hatalar yapabilirdi. Ben de yapmıştım. Üniversitenin başından beri birkaç kişiyle sevgili olup olup ayrılmıştım ve hangisi en beteriydi bir türlü karar veremiyordum. Ve hepsini de koca bir hatadan ibaret görüyordum artık. Fakat bu içimde bir yerlerin acımasına engel olamamıştı bugün aldığım haber sonucu.

O ölmüştü. Karan dün gece ölmüş. Eski sevgilim. Ateş ile sevgili olmadan iki hafta önce ayrıldığım kişi yani. Beni defalarca döven toksik bir ilişki yaşadığım kişiydi o. Onu benden başka hiç kimse sevmezdi ve o dün gece bir sokak arasında öldürülmüş. İşler gitgide daha da garip bir hâl alıyordu ve bu hiç hoşuma gitmemeye başlamıştı.

Yaşanan cinayet olayları beni de ilgilendirmeye başlamıştı ve bu artık beni korkutuyordu. Bir kez daha ifadelerimiz alınmış ve bizi serbest bırakmışlardı. Ne zaman delil bulacaklarını cidden merak ediyorum. ‟Sence sıradaki kurban hangimiziz?" Dora benden daha çok korkuyordu, bunu şu an bana attığı bakışlarından anlayabiliyordum.

Artık ikimiz de korkmaya başlamıştık ve ikimiz de tek kalmak istemiyorduk bu yüzden Dora bugün sabah eşyalarını alıp bana taşınmıştı, geçici bir süreliğine. ‟Umarım sırada başka bir kurban daha yoktur," dedim.
‟Umarım." Oturduğum koltuktan kalkıp elimdeki bardağı masanın üzerine bıraktım ve ‟İyi geceler sana, ben uyumaya gidiyorum," dedim.
‟Sana da." Dora'ya iyi geceler dileyip odama girdiğimde kapıyı da hemen ardımdan kapatmıştım. Bugün defalarca annemle konuşmuştum.

Benim için çok endişeleniyordu ve bu beni daha da endişelendiriyordu ama haklıydı tabi o da, bu yüzden kızamıyorum ona. Normalde çok telefonda konuşmayı seven bir insan değilim ama bugün defalarca annemle konuşmak bana, her ne kadar endişelenmeme neden olsa da iyi gelmişti. Odama geldiğimde yatağımın üzerine oturup kulaklığımı taktım ve biraz müzik dinledim. Bir süre okula gitmeyi düşünmüyordum bu yüzden bu gece uyumak istemiyorum.

Gecenin tadını çıkarmak istiyorum, zaten pek de uykum yok bugün. Ard arda çalan onlarca şarkının sonuna geldiğimde saat gecenin üçüydü. Yatağımdan kalkıp cama doğru ilerledim ve bunu yaparken düşmemek için yavaş hareket etmek zorunda kaldım çünkü havanın karanlığı odayı da karanlık bir hale sokmuştu. Bir süre dışarıyı izledikten sonra tam yatağıma geçiyordum ki sokağın başında birini gördüm.

Kim olduğunu uzaktan pek kestiremiyordum ama beni izlediğine adım gibi emindim. Hızlıca perdeyi kapattım ve koşarak salona gittim. Hava almanın bana iyi geleceğini düşünmüştüm ama her şey daha da kötü bir hâl almıştı. ‟Dora!" Dora yatağında değildi. ‟Dora!" dedim bu sefer daha yüksek bir sesle. ‟Dora!" Sesim titremişti.
‟Ne oldu?" Banyodan çıkıp koşarak yanıma geldiğinde onun da içine korku düşmüştü ve ben bunu bir kez daha gözlerinde görmüştüm. ‟Biri vardı."
‟Nerede, ne diyorsun Lefu anlamıyorum?"

Korku artık onun da sesine sinmişti. ‟Sokağın başında biri vardı ve beni izliyordu."
‟Ta-tamam sakin ol önce. Bi-bir bakalım camdan biri var mı diye." O korkarak camdan bakarken bende koltuğa, onun yatağına, yerleştim. ‟Biri var mı? Gördün mü sen de onu?" Cevap vermedi. ‟Dora?"
‟Hayır, kimse yok."
‟Ben birini gördüğüme eminim ama. Yemin ederim oradaydı Dora."
‟Ben polisi arıyorum."

Tamam anlamında kafamı sallayıp daha fazla yatağa gömüldüm. İlk defa bir şeyden bu kadar çok korktuğumu hissediyordum. Saatler sonra bir polis ekibi geldiğinde ise hiçbir şey bulamamışlardı. Her yere baktılar, her kamera kaydını izlediler ama hiçbir şey yoktu ortada, üstelik artık tüm mahalle uyanıktı ama onlar da hiçbir şey görmemişti.

Ama ben birini gördüğüme gerçekten çok eminim, onun beni izlediğine çok eminim. ‟Bir şey olursa bizi ararsınız hanımlar. Biz etrafta devriye atacağız zaten belli bir süre."
‟Peki memur bey, sağ olun." Dora polisleri gönderdikten sonra yanıma geldi ve o da yorganın altına girdi. Saat sabahın yedisi olmuştu bile.