Gölge Bahçesi

Bölüm 26

Oy verip destek olursanız sevinirim canlarım.

♥️İyi Okumalar ❤️

Ne yapıyordum ben.Başarılı olacakmıydım.Yoksa ölecekmiydim.Yaşam ile ölüm arasında ki çizgide gibiydim.Şuana kadar her şey normal ilerliyorken şimdi sanki bir çukurun içine düşmüş gibi hissediyordum.

"Kimseye güvenme"

bu sözü herzaman kendime sayıklayıp durdum.Peki neden hala insanlara bu kadar güveniyordum.Belki hala bir umut normal insanlar gibi bir yaşamımın olmasını umuyordum.

Gerçi biri bana normal bir hayat ne diye sorsa cevap dahi veremem.Yinede bu arzulamamam için bir sebep değildi.

Okullar bir haftalık olan ara tatile girmişti.Yaptığım tek şey ise ders çalışmaktı.Zaten yapacak başka bir şeyim de yoktu.Tatile gireli iki gün olmuştu fakat çeteden hala sıkıntımı giderecek bir haber yoktu.Beklemekten nefret ediyordum.

Sadece çete için kullandığım telefonun çalmasıyla duraksadım.Kesin Baran bir şeyler öğrenmişti.Telefona baktığımda arayan yabancı numaraydı.Telefonu açıp kulağıma götürdüm.

-Kimsiniz?

-Luna:Patron ben Luna.

Sesi kısıktı,burada bir boklar dönüyordu.

-Noldu,niye aradın?

-Luna:Patron sözümü kesmeden beni dinle,pek vaktim yok.Keskin'in çocuğu  onsekiz yaşında ve Galatasaray Lisesinde okuyor.Adı...

Silah sesiyle beraber Luna konuşmayı bırakmıştı.

-Luna oradamısın?
LUNA CEVAP VER!!

Telefon baktığımda telefonun kapanmış olduğunu fark ettim.Aynı numarayı tekrar tekrar aradım fakat açan olmadı.Açmayı geçtim telefon çalmıyordu bile.Telefon kapalıydı.

Keskin'in çocuğu Galatasaray Lisesi'ndeydi.Onsekiz yaşında dediğine göre benim gibi 12.sınıftı.Hayır şuan bunları düşünmenin zamanı değildi.

Hemen Baran'ı arayıp olanları anlattım.Luna'nın telefonuna ulaşıp yerini bulmamız gerekiyordu.

Fakat ne kadar denesekte Luna'ya dair biz iz bulamamıştık.Aklım da tek bir soru vardı,Luna yaşıyor mu?

Eğer yaşasaydı beni arar ve Keskin'in çocugunun adını söylerdi.Belki de yakalanmamak için telefonu kapatmıştı.Kendimi kandırıyordum.Silah sesi her şeyi açıklıyordu halbuki.

Odanın içindeyken kendimi nefes alamıyor gibi hissetmiştim.İlk defa odam bana bu kadar dar gelmişti.Çantamı ve kulaklığımı alıp kendimi evin dışına attım. Spotify listemden rasgele bir şarkı açıp yürümeye başladım.

Bu sefer çukur dahi az kalırdı,kendimi dipsiz kuyuya düşmüş gibi hissediyordum.Beni takip eden kişi zaten morelimi bozmuyormuş gibi beni her an öldürebilecek bir katille aynı okulda okuyordum.Hatta belki de aynı sınıfta.Bana şah damarım kadar yakındı fakat ben bunu fark edememiştim.Kim olabilirdi?

Katil potansiyeline sahip kimseyi tanımıyordum.Hayır,muhtemelen oda benim gibi rol yapıyordu.Her şey bir anda olmuştu ve bunlar çok fazlaydı.

Ama bana asıl ağır gelen şey Ateş'e Luna'yla olan konuşmamı anlatmaktı.Baran'a henüz birşey söylememesini söylemiştim.Çok küçük bir ümitte olsa Luna'nın yaşadığına inanıyordum.O güçlü ve zeki bir kızdı. Tek mermiyle ölecek birisi değildi.

Saatlerce boş boş yürümüştüm.Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.Aklıma hiç bir çözüm yolu gelmiyordu.Okulların açılmasına beş gün vardı.Bu süre içerisin de bir plan yapmalıydım.Öncelikle şüpheli listesi oluşturmam gerkiyordu.Toplamda beş tane 12. sınıf vardı.İki sayısal,bir eşit ağırlık,bir sözel ve bir tanede yabancı dil sınıfı vardı.Çoğu kişiyi zaten tanıyordum.Fakat asla kimseye katil gözüyle bakmamıştım.Bu yüzden tanıdığım insanları aslında hiç tanımıyor olabilirdim.