KUCAK DOLUSU YALNIZLIK
Karanlık yolda tek başına yürüyordu, yanında bir ışık kaynağı olmadan adım atıyordu. Onun en büyük ışığı göğün tepesindeki aydı...
O karanlık yolda tek başına yürümekten korkmuyordu. Yanında hiç kimseyi istemiyordu.
O hiçbir...
Size bol ağlamalı bir bölüm getirdim. Peçeteleriniz hazırsa başlayabilirsiniz. Paragraf arası yorumlarınızı ve oy vermeyi unutmayın lütfen.
Keyifliokumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Çelik- Hercai
39. Bölüm: "Kırık Cam Parçası"
Hayat bir yolculuktur. Zorlansan da, yorulsan da bırakmayacağın bir yolculuktur hayat. Ve hayatın belli başlı zorunlulukları vardır. Pes edemezsin, düşsen bile tekrar ayağa kalkmak zorundasındır.
Yorulunca dinlenmek için vaktin vardır ama kısıtlı bir zaman dilimidir.
Hayat denen bu yolculuk başına onlarca şey getirir ama insanoğlu her defasında şaşırır. Oysa her şeyi tecrübe etmişsinizdir. Acıyı, hüznü, sevinci ve daha nicesini.
Sırlar insanlar için kurulan hain kumpaslardır. Herkesin sırrı vardır. Sadece kendinizle alakalı sırlar sizi alakadar ederken sizin hakkınızda bilmediğiniz daha binlerce sır da olabilir.
Yine kendim hakkımda bilmediğim bir sırrı öğrendiğim şu zaman diliminde ne yapacağımı bilmiyordum. Hayatta başıma ne gelirse gelsin artık olabilir diye karşılayabilecek bir olgunluğa sahipken biraz önce duyduğum şeyleri olgunlukla karşılamak bir kenarda dursun gizlice izlediğim kadını parçalara ayırmak istiyordum.
Kaçıncı defa yutkunduğumu bilmiyordum ama yutkunurken boğazımın acıdığını hatta yandığını biliyordum. Sanki ağzımda kor çiğniyordum. Duyduğum gerçekler ayakta durmama hiç yardımcı olmuyordu.
Derin bir nefes aldım ve bir adım geri gittim. Sedef'in burada olduğumdan haberi yoktu ve öğrenmemesi gerekiyordu. O yüzden bir an önce aşağı sessizce inmeli ve o gidene kadar saklanmalıydım. Gelin görün ki sinirden ve şaşkınlıktan kıpırdayamıyordum. Yavaş yavaş geri adım atmaya başladım.
Emir Alp'in odasından uzaklaşmıştım ama Sedef'in hâlâ kendi kendine konuştuğunu duyabiliyordum. Merdivenleri yavaş ve temkinli inerken gözlerim net görmüyordu. Bir elimle duvardan destek alırken diğer elim yumruk halinde dudaklarımın üzerindeydi.
Merdivenlerin basamaklarını bitirdim ve birinci basamağına oturdum ve kafamın içinde gezinip duran seslerin susması için kulaklarımı kapattım.
Zihnim susmuyordu. Midem kasılıp duruyordu. Kendimi hiç olmadığı kadar kötü hissediyordum.
Hiç beklemediğim anda açılan kapı yerimde sıçramama sebep oldu. Hızla ayağa kalktım ve kapıyı açan Emir Alp ile karşı karşıya geldim.
Emir Alp şaşkınlıkla bana bakarken "Çilay," dediği anda kollarımı ona sardım ve bir elimle ağzını kapattım ses çıkarmaması için.
