KUCAK DOLUSU YALNIZLIK
Karanlık yolda tek başına yürüyordu, yanında bir ışık kaynağı olmadan adım atıyordu. Onun en büyük ışığı göğün tepesindeki aydı...
O karanlık yolda tek başına yürümekten korkmuyordu. Yanında hiç kimseyi istemiyordu.
O hiçbir...
Size söz verdiğim gibi arayı fazla uzatmadım. Umarım beğenirsiniz.
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyinlütfen.
Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Farketmeden
24. Bölüm: "Sonu Olmayan Yalnızlık"
Bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler. Zor bir yere saklayalım ki zor bulsun insanlar, bulunca da değerini anlasınlar diye düşünmüşler. Melekler başlamış mutluluğu saklamak için yer aramaya.
Evrenin tepesi, okyanusun dibi Tacmahal'in kubbesi derken içlerinden biri İnsanların içine saklayalım, kimsenin aklına gelmez demiş. İşte o günden beri mutluluk hep içimizde saklıymış.
Arasıra insanlar içlerine baksa mutluluğu görebilecekler ama hiç kimse kendine bakmıyor ki içindeki mutluluğu fark etsin.
"Beğenmedin mi yemeğini?" Ayla yemeğimi yemediğimi anlamış olmalı ki bu soruyu yöneltmişti bana. "İstersen başka bir şey iste."
Kafamı iki yana sallayıp "Ben pek aç değilim," dedim. "Yani iştahım yok."
Gülümseyip elindeki çatalı bıraktı.
"Neler yapıyorsun Çilay?" diye sordu. "Yani nasıl desem boş zamanlarını nasıl değerlendiriyorsun? Ailen ne iş yapıyor?"
Boğazımı temizleyip ben de çatalı elimden bıraktım. Kafamı kaldırıp onunla göz teması kurdum.
"Boş zamanım pek olmuyor. Hayatı koştura koştura yaşıyorum. Ama spor salonunda vakit geçirmeyi seviyorum."
Dikkatini çekmiş olmalı ki "Yaa, ne güzel!" diye mırıldandı. "Peki hangi sporu yapmayı daha çok seviyorsun?"
