මන්දාරම් වැස්සක්....( Onhold)

14 chapter

දවස් ගෙවිලා යන්නෙ හරිම ඉක්මනින්
එහෙ බලලා මෙහෙ බලද්දි හැමදෙයක්ම හරි අමුතු විදිහකට වෙනස් වෙලා ගිහින්...ඊයේ වෙද්දී හිටිය මිනිස්සු නෙවෙයි අනිත් පහුවදා ..අනේ මන්දා මිනිස්සු කොහොම ඒ විදිහට වෙනස් වෙනවද කියලා .. එක අතකට අපි හැමෝම දවසින් දවස ජිවිතෙට ලැබෙන විවිදාකර අත්දැකිම් නිසා අපි හැමෝම දවසින් දවස හැගීම් වලින් අදහස් වලින් සිතුම් පැතුම් වලින් අලුත් වෙනවා...පරිනත වෙනවා.... එත්..

ඔය මොකා කොහොම පරිනත වෙලා වෙනස් උනත් මට නම් බැ එහෙම වෙන්න.. මන් ආස මෙහෙම ඉන්න... පරිනත වෙලා ඉන්න ඕනි උන්ට ඕනි කුදයක් ගහාගහන්න කියලා මන් අම්මටත් වැදගෙනම උදේ හය වෙද්දී බස් එකට නැගලා ආවේ අද මලිශයා එයාගේ අම්මා එක්ක එනවා කියලා මැසෙජ් එකක් එවලා තිබුන නිසා..

බස් එකට නැන්ග වෙලේ ඉදලා හීන් පොද වැස්සක් යන්න පටන්ගත්තා... අම්මා කිව්වා උදේම පඩත්තරයා වගෙ යන්නෙ නැතුව කුඩේ අරන් පලයන් සුදු පුතා කියලා ... උයන අම්මා තඩි කුඩයක් අතටත් ගෙනත් දුන්නා...

එ උනාට කොල්ලො කවදද කුඩ අරන් ගියේ අනික මන් ඕක අරන් ගියත් කවදාවත් ඉහලගෙන යන්නෙ නැ.. ඇයි දෙයියනේ අපි තෙමිලා උනක් සෙම්බිරිස්සාවක් හැදුනොත් එහෙම බෙහෙත් හරි ගන්න පුලුවන් එ වගේද කුඩේට මොකක් හරි උනොත් ඌ කාට කියන්නද.. මන් කොහොමත් හැමෝම ගැන හිතන කෙනෙක් අපිට ඔය කාටවත්ම කරදර කරලා පුරුදු නැනේ...

මන් ජනේල අයින සිට් එහෙක ඉදගෙන පිටතින් පේන ලා පොද වැස්ස දිහා බලන් හිටියේ ශටර් එකට ඔලුවත් තියාගෙන උදේම නිසා බස් එකෙ සෙනගත් අඩුයි එ නිසා දෙයියනේ කියලා පැයක් විතර පාඩුවේ ඉදගෙන ගිය හැකියි...

අනේ මන්දා හිතට හරි අමුතුයි... කවදාවත් දැනිලා නැති තරම් පාලුවක් අමුතු වෙදනාවක් හිත ඇතුලෙන් ඇවිදින් ආයේම ආවට වඩා ඉක්මනින් මැකිලා යනවා.. එත් එකට හේතුවක් මම දන්නෙ නැ..  මන් හිතන්නෙ ලගකදි ඉදලා මට මොකක් හරි වෙලා කියලා...

  එක නිකන් හරියට කියාගන්න නොතේරුන අමුතු වේදනාවක් .... ඊයේ පාඩම කරන්න පොත අතට ගත්තත් මට හරියට පාඩම් කරන්නවත් හිතක් නොතිබුන නිසා උදේ පාන්දර දෙකට විතර නැගිටලා පාඩම් කලා.. ලොකුවට පාඩම් කරන්න දෙකුත් නැ මන් කොහොමත් ක්ලාස් එකේදි කියලා දෙන දෙවල් හරියට අහගෙන ඉන්න නිසා ගොඩාක් දෙවල් මතකයි....