Day: 143, but I still 4 3

7

Day: 59

Her gün yazdığım bu defter artık anlamsız hissettiriyor.

Daha sana söz verdiğim zamanın yarısı bile gelmedi ama ben artık sabrımın yarısından fazlasına geldiğini hissediyorum.

Yine de bırakamam, çünkü söz verdim.

Bir şeyler dönüyor Chan, ikimizle ilgili bir oyun dönüyor.

Ama ne?

Peki bu oyunu kim neden oynuyor? Sen mi yapıyorsun?

Sanmıyorum, bunlara vakit ayırmazsın sen.

Belki de sadece ben kurgu yapıyorum, beni tamamen unutmuş olabilirsin.

Ama öyleyse... Neden yine buluşmaya çalışıyorsun?

Kafam çok karışık, gece bu yüzden uyuyamadım biliyor musun? Oysa sağlığıma çok dikkat ederim ben, bunu da biliyorsun ama eminim ki unutmuşsundur.

Sevgilim, seni özlememin 59.günü ve ben hala ilk günkü gibi hissediyorum, belki hislerimi ve seninle yaşadıklarımı unutmam gerekliydi ama sen tüm gün etrafımdayken ben neyi nasıl unutabilirim?

Sadece acı çekebilirim, onu da hakkıyla yapıyorum.

Umarım bir gün bu defteri beraber okuma hayalimiz gerçek olur, tek dileğim bu.

Hala seni özlüyorum, ve deli gibi seviyorum.

Case 143, I love you

Yine bir müzik dersi için müzik odasına girdiğinde Seungmin bir süre duraksadı.

Chan ile aralarında büyük bir mesafe olsun istiyordu ama bunu onunla müzik sınıfında projeler yapabileceğini kabul etmeden önce düşünmeliydi.

Hyunjin ve Jisung'un yanında, güvenli yerde oturmak istiyordu fakat tek başını oturmuş sessizce yeri izleyen Chan'ın yanında oturması daha mantıklıydı, artık onlar müzik partnerleriydi.

Derin bir nefes alıp adımlarını Chan'ın yanına çevirdi.

Belki bu Chan için 'Seungmin'in attığı bir adım' olarak gözüküyordu, belki Seungmin kendisine yakınlaşmaya çalışıyor ya da 'arkadaş olma' girişimine karşılık veriyor diye düşünecekti.

Ona umut vermemeliydi, Chan kendisiyle sevgiliyken eski sevgilisiyle tekrar çıkmaya başlamış ve şimdi de onu unutmuş gibi davranarak yanına yaklaşan birisiydi.

Madem böyle düşünüyordu... O zaman neden Chan'ın duygularını ezmesine izin veriyordu?

Bu soruların cevabı kendisinde yoktu, sadece yanlış bir şeyler olduğunu hissediyordu ve yanılmamayı diliyordu o kadar.

Chan'ın yanına oturduğunda Chan başını kaldırıp merakla ona baktı.

"Artık partner olduğumuza göre birlikte çalışmamız lazım." Chan hafifçe gülümsedi.

"Yanıma gelmen biraz şaşırtıcı aslında."

"Bence de, o yüzden ben gitmeden ya da zorla sürüklenerek götürülmeden önce başlasak iyi olur."