Güzeltepe Mahallesi -DÜZENLENİYOR!!

Mahalle Yemeği

İLK YAZDIĞIM KURGU OLDUĞU İÇİN BAYA HAYALARI VAR. BUNUN FARKINDAYIM ONA GÖRE YORUM YAPARSANIZ SEVİNİRİNİR. ELİMDEN GELDİĞİNCE DÜZELTMEYE UĞRAŞIYORUM AMA DİĞER YAZDIĞIM KURGULAR YÜZÜNDEN ZAMAN BULAMIYORUM!!!! :(

Merhaba!🐥

Başlama tarihlerinizi alalım➡️

İçimi sıcacık eden bir hava, rengarenk çiçekler ve mahalle sakinlerinin bitmek bilmeyen sohbetleri. Seviyordum mayıs ayının bu özelliğini. İnsanın içi böyle günlerde kıpır kıpır oluyordu. Kim sevmezdi ki ilkbaharı? Yavaş yavaş açmaya başlayan çiçekleri? Ben severdim. Hemde öyle böyle sevmek.

Gerçi çoğu kişi, bu ayın diğer aylar gibi boş olduğunu söylerdi. Ama ben bu düşünceye katılmıyordum. Her ayın farklı bir hissiyatı olduğu gibi mayıs ayınında vardı. Bazen beklemediğin anda yağan yağmuru. Bir anda açan renk renk çiçekleri. Hele ayın ortasına geldiğinde yazın habercisi olan o sıcak hava. En çokta onu seviyordum.

Düşüncelerimi son kez gözden geçirerek aktardım kağıda. Arada içimden geçen düşüncelerimi dökerdim defterime. Beni en çok anlayan yer oymuş gibi gelirdi. Belki de öyleydi. Yaşadığım onca zorluğa, acıya rağmen dik duruşumun ondandı. Son kelimemi de yazarak, koydum noktayı.
Her zaman ki gibi kısa ama bir o kadar da içimden geçen cümleleri aktarmıştım.

Kapımın sertçe açılmasıyla tüm düşüncelerim dağıldı. Sıçradığım için kalemim ellerimden kayıp düşmüştü. Aynı düşüncelerim gibi...

"Kime diyorum Alara? Kaç saattir sana sesleniyorum kızım!"

Yere düşen kalemimi alarak, anneme döndüm.

"Duymamışım anne, özür dilerim."

Annem tekrardan azarlayacaktı ki benim surat ifademi görerek duraksadı. Yüzümde ki o korkuyu görmüştü. Bir anda odanın kapısı sertçe açılırsa, kim korkmazdı ki?

"Asıl ben özür dilerim annecim, korktum seni."

Sorun yok dercesine kafamı sallarken sandalyemden kalktım. Duygularımı yazdığım defterimi kilitli çekmece koyarken
konuştum.

"Sen neden seslenmiştin bana anne?"

Annem benimkine kıyasla daha koyu olan sarı saçlarını toplarken gülümsedi.

"Biliyorsun, mahalle yemeği sırası Deniz'de. Kız tek başına onca yemeği yapamaz gidip yardım etmelisin,diyecektim."

"Tamam anne giderim birazdan yardıma."

Annem memnun olmuş bir şekilde içeri giderken, dolabıma ilerledim. Deniz'le iki yıldır arkadaştık. Mahallemize taşındıkları gün ona yaptığım kekten götürmüştüm ve arkadaşlığımız o gün başlamıştı.

Başımı iki yana sallarken dolabıma bakındım. Aslında daha dışardan yeni geldiğim için kıyafetlerim iyiydi. Sadece üstüme bir hırka alsam iyi olurdu. En sevdiğim pembe hırkamı üstüme alarak odamdan çıktım.

Mutfaktan gelen kokudan annemin o meşhur kekini yaptığını anladım. O keki bir oturuşta yiyebilirdim. Fazla oyalandığımı fark ederek keki aklımdan çıkartmaya çalışırken koridorda ilerledim.

Dış kapıyı açtığımda ise babamla karşılaştık. Ellinde ki yumurtalardan annemin ısrarıyla markete gitmiş olduğu belli oluyordu. Gerçi bunu somurtan yüzünden de anlayabilirdim. Ben onun bu haline gülerken, o saçlarımı karıştırarak içeri geçti. İçeri girdiği an anneme söylenmeye başlamıştı bile. Alışmıştım artık bu hallerine.