Güzeltepe Mahallesi -DÜZENLENİYOR!!

FİNAL!

Uzun bir aradan sonra SELLAMM!!

Satır aralarına yorum yapmayı ve oylama yapmayı unutmayın, özlendiniz💖

İyi okumalar🐥

Nefes alamadığımı hissettiğimde arkamda ki bedene yaslandım. Dünden beri sadece ağlıyordum. En güzel günümün böyle sonlanacağını nerden bilebilirdim ki? Aykut abi vurulduktan sonra ne mi olmuştu?

Evren ve polisler de ateş etmeye başlamıştı. Böylece ortalık fena karışmıştı. Sonuç ise felaketti. Çoğu polis yaralanmıştı. Halilin adamlarının yarısı yakalanmış, yarısı ise kaçmıştı. Halil mi? O  da kaçmıştı. Nasıl olduğunu anlamamıştık ama bir anda gözden kaybolmuştu. Evren o kadar sinirliydi ki gözü dönüp birilerine saldırır diye çok korkmuştum. Neyse ki beni gördüğünde sakinleşmişti.

Şu an ise Çağrı'nın cenazesindeydik. Herkes perişandı. Hele Aslı... Perperişandı, durduraksız ağlıyordu. Resmen ciğerleri sökülmüştü. Hem sevgilisi ölmüştü hemde abisi ağır yaralanmıştı. Asla anlayamazdı kimse onu. Herkes ona destek olmaya çalışsada işe yaramıyordu. Kendine bir zarar verir diye çok korkuyordum.

"Aşkım artık hastaneye gitmemiz gerekiyor."

Evren'in sesiyle gözlerimi Aslıdan çektim. Onu yalnız bırakmak istemiyordum. Evrene döndüğümde göz yaşlarını sildiğini gördüm. Hemen ardından kucağında İnci ile mezarı izleyen Berfin'i gördüm.

Aykut abi hastaneye kaldırıldığında herkes onun üzerine gitmişti. Herkes o olmasaydı bunların yaşanmayacağını savunuyordu. Ve bunu onun yüzüne söylemekten çekinmemişlerdi. Ben öyle düşünmüyordum. Burada onun hiçbir suçu yoktu. O yalnızca kız kardeşini korumak için yanına almıştı, abisinin peşimize takılacağını nereden bilebilirdi ki?

Beyza teyze ve Selin Berfin'in üzerine gittikçe Timur amca ve Evren sakinleştirmişti onları. Ama ikisi de Berfin'den uzak duruyordu.
Abim ise Seda'yı koruyordu. Bir kişi bile ona laf ettiğinde önüne geçiyordu, susturuyordu onları.
Şimdi ise uzaktan uzağa mezara bakıyorlardı.

Hastaneye gitmiyorlardï çünkü sürekli Seda'ya laf atılıyordu. O da bundan uzak kalmak istemişti.
Yakup abinin ise Berfin'in yüzüne bir an olsun baktığını görmemiştim. İnci'ye sığınmak için yanına gidiyordu yalnızca. Zor bir dönemdi, hatta en zor dönemiydi ama eşinin yanında olmasi gerekmez miydi?

"Güzelim?"

Evren'in sesiyle kendime geldim.

"Evren? Acaba Yakup abiyle konussan mı? Baksana Berfin'in haline..."

Gözleri Berfin'de durdu. Yavaşca yutkundugunu gördüm ama başını iki yana salladı.

"İkisi arasında olan bir şey bebeğim. Biz karışamayız." Kaşlarımı çattım.

Kızın yanında eşi dahi kimse yoktu. Sinirli olduğumu belli eden bir nefes aldım ama konuyu değiştirdim.

"Aslı da bizimle gelsin mi? Onu yalnız bırakmak istemiyorum. Hem bence o da abisini görmek, yanında olmak ister?"

Evren dediklerimi kafasında tarttıktan sonra beni onaylamıştı. Yavaşça Aslı'nın yanına ilerledim. Yanına eğildiğimde bana döndü.

"Hastaneye gideceğiz. Gelmek ister misin? Abini görebiliriz hem?"

Burnunu çekerek başını salladı Aslı.
Burnunu çekip yutkunduğunda içime çektiğim nefesim tıkandı sanki.

"Çağrı'yı yalnız bırakmak istemiyorum ama abimi de merak ediyorum Alara abla."

Ağladığından dolayı sesi kısık ve garip çıkmıştı.
Omzuna elimi koyup okşadım.

"Biliyorum ablam. İstersen şimdi hastaneye gidelim. Sonra bir daha geliriz buraya olmaz mı?"