KIŞ ÖPÜCÜĞÜ |Tamamlandı|

❄️ŞEYTAN KAVŞAĞI

Multimedia: Çağan Şengül/ Feryat Figan

Yakında Günahkar: Kan Sözüne başlayacağım (VAMPİR KURGUM) bilmeyenler yeni bölüm bildiri almak için ya beni takip edip ya da profilime gidip kitabı kütüphaneye ekleyebilirler. 

Diğer bölüm final <3

▏₰ Alysa

Elalarım önümde yanan ateşe takılı kalmıştı.

Odunların çıkardığı çıtırtı sesleri içeride yankılanacak gücü sessizliğimizden almıştı.

Alevlerin içinden yükselen kızıl parçacıkları izlemeye dalmışken gözlerim doldu.

Kafamın içindeki ona ait ses hep aynı soruyu soruyordu.

'Sen kimsin?'

'Sen kimsin?'

'Sen kimsin?'

Sol gözümden akan damla yanağıma uğramadan yere düştü.

Sahi ben onun neyiydim?

Ben senin beyaz cadınım.

Ben kızdığında senin sadece cadınım.

Ben senin sevdiğin kadınım.

Ben senin karınım.

İki gözümden birden düşen yaşlar damla şeklinde zemine izler bırakmaya devam etti.

Beni unutmuştu.

Bizi unutmuştu.

Bitti mi yani? Buraya kadar mı? Onca şeyden sonra... öylece gidecek misin? Benden? Bizden? Zihnimin içinde yıkılmış bir şekilde dizlerinin üstüne oturan cadı, delirmişçesine bir ileri bir geri sallanıyordu. Konuşmamaya yemin etmiş gibiydi. Üzerime diktiği kızarmış gözlerinin ise öğrenmek istediği soru şuydu; Bu zamanda mı bizim zamanımız değil?

Ben neden bir türlü sana kavuşmayı beceremiyorum kara kurt?

Niye sana giden bütün yolların sonunda seni yine kaybediyorum? Kader seni benden çalıp duruyor.

Seni bana yazan oyken seni bana yasaklıyor.

Bu haksızlık.

Bu acımasızlık.

Beni öldürüyor Gideon.

Bu gerçek beni mahvediyor.

Ne yapacağım? Ben sensiz duramam ki bir kere. Sende gördün taa Amenthes'e kadar geldim, ama bu sefer biliyorum ki bunu bir daha yapamam. Gidersen bana dönmeyeceksin... Yanaklarımdan dur durak bilmeden süzülen yaşları biri eliyle silince şaşırarak yanımda tek dizinin üstüne çökmüş Aramil'e baktım. Gözlerindeki hüznü görünce daha fazla dayanamayarak kollarımı beline sarıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Aramil hiç yadırgamadan kollarını bana sarıp kafamı göğsüne çekti. Eliyle saçlarımı okşayarak "Geçecek, bir yolunu bulacağız Alysa." diyerek teselli etmeye çalışsa da kalbimdeki acıyı susturamıyordum.

Aylardır aynı şeyi duyuyordum.

Aylardır aynı korkuyla uyuyup uyanıyordum.

Aylardır umut ediyordum.

Olmamıştı. Laneti durduramamıştık.

Korkularım bir bir hayat bulmuş, içinde yaşadığım masalı kötü sonla bitirmek için uğraşıyorlardı.

İçim dışarı çıkarcasına, omuzlarım sarsıla sarsıla ağlarken bana daha sıkı sarılıp başımın tepesine küçük bir öpücük kondurmuştu. Giydiği kıyafetin kumaşını avucuma alıp sıktım. "Gitmesin Aramil. Nolur beni bırakıp onu göremeyeceğim, ona dokunamayacağım, kokusunu bir daha alamayacağım yere gitmesin. Söyle ona gitmesin!" Uzağa gidecekti. Gitmesin... yalvarırım gitmesin.