-21-

215 109 2
                                    

"Sizi dinliyorum."

Maria John'a baktı.

"O da sizin gibi büyücü."

"Biliyorum."

"O zaman ondan çekinmeyin."

"Ondan çekinmiyorum. Sadece ona güvenmiyorum."

"Ben buradayım hanımlar. Benim hakkımda konuşmayı kesin. Ayrıca ben de size güvenmiyorum Maria Hanım. Ne söyleyecekseniz benim yanımda söylemek zorundasınız," dedi John.

Maria iç çekti.

"Annen sana onlar zarar vermesin diye büyü yapmış. Fakat bu büyü onların sana ulaşmasını engellemiyor. Ve onlar sana fiziksel acı vermeseler bile zihinsel acı verecekleri kesin. Bunu o iz sürücü engelleyemez."

Ne diyordu bu kadın böyle?

"Siz ne yapacaksınız?" Soruyu soran John'du.

"Cadılarla anlaşma yapalım derim. Onlar en güçlü kara büyüleri biliyorlar. Bize yardım edeceklerinden eminim."

"Onlar karşılıksız iyilik yapmazlar."

"Biliyorum, ama bundan başka mantıklı bir fikir gelmiyor aklıma."

"Ne isteyeceklerini bilmeden bu işe bulaşmayalım derim."

John ve Maria arasında geçen konuşmayı dinliyordum.

"İlk önce yardım istememiz gerek. Sonra şartları konuşuruz," dedi Maria ve bana döndü. "Var mısın?"

"Hayır."

John benim adıma cevap verdi. John'a baktım. Bana olumsuz anlamda kafasını salladı.

"Bu iş çok riskli Hanna."

"Denemeye değer ama," dedi Maria. "Annem buna ne dedi?"

"Mantıklı bir fikir olabilir dedi."

"Böyle dediğine emin misin Maria?" diye sordu John.

"Size neden yalan söyleyeyim?"

"Sana hiç güvenesim gelmiyor."

"Öyle mi? Aynı şeyleri ben de senin hakkında düşünüyordum."

"Yeter!" diyerek araya girdim. "Kavga etmeyin artık."

"Kavga etmiyoruz," dedi John.

"Tartışıyoruz," dedi Maria.

Gözlerimi devirdim.

"John bir kez deneyelim," dedim.

"Bu iyi bir fikir değil, Hanna. İnan bana bu büyük bir hata olur. Onlar da en az iblisler kadar zalim ve kötü."

"Ama tek kurtuluş yolu bu," dedi Maria.

"Başka yollar da vardır."

"Yine başlamayın," diye girdim araya.

"Bu fikri düşün Hanna," dedi Maria ve oturduğu yerden kalktı. "Ben üç gün sonra yanına geleceğim."

Ve Maria gözden kayboldu.

"Kalkalım mı?"

"Olur."

John yediklerimizin parasını ödedi ve kafeden çıktık.

"Eve mi bırakayım?"

"Evet."

John arabayı çalıştırdı.

"Teşekkür ederim," dedim. Bana baktı.

"Ne için?"

"Yanımda olduğun için."

Bana gülümsedi ve arabayı sürmeye başladı.

Yeniden DoğuşHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin