Fate's Inkwell (COMPLETED) (PUBLISHED)

Chapter 24

Yuna's POV

Nagising ako dahil sa ingay ng isang makina na hindi ko alam saan ng gagaling. Bumungad ang puting kisame sa pagmulat ng mga mata. Amoy ang kimekals sa loob ng silid. May isang bintana ding naka bukas uoang pumasok ang hangin. Napansin ko ang nakatusok sa kanan kong kamay.

“Sino kaya dumala sakin?”

Naalala ko ang malamyos na tinig sa panaginip ko. Boses babae at may kung alam sa libro na gusto akong gisingin. Kung ano-ano nalang ang nakikita ko dahil sa librong iyon.

“You're awake,” saad ng taong kakadating lang. Ba't pa Zayd? “Here I brought foods. I know your hungry.” Hawak nito ang mga inorder niya at linaoag sa tabing table ng kama.

“Ilang oras akong walang malay?” tanong ko habang nakatingin sa kanya na para bang hindi ko narinig ang sinabi niya. “Ayos naman ako, eh. Uwi na ako. Tapos yung—”

“You eat.” Pagputol nito sa sasabihin ko. “You're asleep for one day. I'll discharge you this afternoon, so eat.”

Hindi na ako nakipagtalo sa kanya dahil sa seryoso nitong mukha. 'Pano kung malaman mo na ako ang nag kokontrol ng buhay mo? Pano?' Tahimik niya akong binigyan ng lugaw at sinubuan.

Maghahapon na ngunjt hindi padin ito umiimik. Nasa tabi ko lang ito na naka tingin sa mga kamay ko.

“How long?”

“Ha?” Pagtataka ko sa biglang pagtanong njya. Huwag sana ang iniisip ko ang maitanong niya, hindi pa ako handa. “Anong how long?”

“How long you suffer with anxiety and depression?” Hindi niya maitanong ng direkta sa'kin.

“Ba't mo na tanong?” peke kong pagtawa ngunit sinuklian niya ako ng matalim na tingin na ikina iwas ko. “Nag-umpisa?”

Tumango lang ito. “Noong October 17, 2008. Eight years old palang ako pauwi ako ng bahay ng makita kong may dala-dalang gamit si papa paalis ng bahay habang umiiyak si mama sa pinto. Humingi siya ng paumanhin sakin bago umalis. Nakakatulala lang ako noon dahil alam kong hindi na ziya bbaalik samin.” Pagkwento ko ng naka tingin lang sa bintana. “Nakakatawa nga na mas paborito ko siya kay mama. Yun ang unang bangungot sa buhay ko. Sumunod ang si mama sa pagalis niya anim na taon na nakakalipas pero kung si papa pwede pa umuwi, si mama naman hindi.” Pinipigilan kong umiyak sa haraoan niya habang nagkwekwento. “At sumunod na ang pambubully niyo sakin tatlong taon na nakakalipas.”

“I'm sorry.”

Wala naman magagawa ang sorry mo eh. Tapos na. Nagawa na. Na saktan na ako.

“Uwi na ako. Ayos na naman ako eh.” Pagiiba ko ng topic.

“Just wait, the doctor will come here before you will discharge.”

“Paano mo pala ako na dala dito.”

“I rush to go to your house after I hang up and saw you laying down unconsciousness in your bed. I really thought your just fallen asleep with your book after crying. But when I tried to wake up you didn't move so I rush you here,” pag explain niya.

“Libro?” Wala akong naalalang may libro ako sa kama. Nihindi ko nga nahawakan ang librong itim—  hindi kaya?

“Yeah, the black book with a beautiful vintage cover with title Fate.”

“Binasa mo?” balisang tanong ko. “Yung laman ng libro?”

“Nope, why? Is there something written there?”

“Wala. Dairy ko lang,” pagsisinguling ko. “Buti hindi mo binasa.”

“I'm not a chismoso. But I feel wanted to read it. I don't know why.”

'Huwag!'