Fate's Inkwell (COMPLETED) (PUBLISHED)

Chapter 29

Zayd's POV

I don't know what's happening. It felt just like a miracle come to me. Many things did happen yesterday. I finally talked with my dad about my dream while dining with mom. Good events come my way, with my family and friends.

Still, there's someone I want to see. That book can change my fate, maybe she did it. Even though I deserved what she wanted to write in it.

“HAHAHA! She's just playing with you, Zayd, believe me! You're nothing but her playmate now!”

I calm myself not to shout. I don't need somebody calling me that I have a mental illness. “Are you not tired? Tsk. As if I would believe you,” I murmured to myself so that no one can hear. “You know, if you want to piss me off, try something else.”

“Really? Let's see if Yuna wants to meet you.”

I feel different with his sentence, and I can't help but feel uneasy.

Yuna's POV

Bukas na ang huling araw. Nandito ako ngayon sa hardin habang nakatingin sa puno kung saan ko nakilala ang taong iyon.

“I was looking for you, and you're just here laying,” sabi ni Eon na kararating lang at naupo sa tabi. “What are you thinking?”

“Gumana kaya 'yung pagkumbinse ko sa papa niya?” tanong ko dito kahit alam kong pwede ko naman itong basahin sa libro.

“You did. And also, how come you came up with that idea to make them debut?”

“Binasa ko 'yung libro. Alam ko naman na deserve nila 'yon. Ang galing kaya nila. Daming napanalonan pero hindi parin nabibigyan ng chance,” sagot ko dito. “Kinontak ko lang 'yung agency. At saka alam ko kung hindi ako papakinggan, ayun sinulat ko na lang.”

“Speaking of, he's happy with the things you did.” Isang ngiti sumilay sa labi ko. Pero hindi pa 'yun sapat upang magdiwang. “He really wants to see you.”

“Bakit gusto niyang makita ang isang tulad ko?” Bumangon na ako sa pagkahiga upang gumalak na pauwi ng bahay. “Ang sama kong tao.”

“Even him.” Tiningnan ko siya. Tama naman siya. Pero alam kong nagbago siya kahit papaano noong kasama ko siya habang ako pinaglalaruan ko lang. “People do change.” Naglaho na ito sa paningin ko.

May kakayahan palang bumago ang isang tao. Ako kaya? Bumago bilang isang masama. Tumalikod na ako at nag-umpisang lumakad paalis.

Alas kwatro palang ng hapon at napagpasiyahan kong bumisita sa puntod ni mama. Habang naglalakad sa kalsada ay hindi ko na pansin ang isang mabilis na kotse na papunta sa akin. Tumilapon ako sa gilid dahil sa bagsak ng pagkabangga nito sa akin.

Unti-unti nang lumalabo ang mga mata ko at bumibigat ang taklub ng mata. “Mama, mukhang makakasama na kita. I'm sorry, Zayd.”