【 TaNıK 】- Texting

4.Bölüm

Ablaların ablası kitap okuyor bende boş boş oturuyordum her zaman ki gibi.

Ehehehe

Napim ama.

" Ablaaaa."

" Kitap okuyorum Ela!"

Ablam yatağında bacaklarını uzatmış keyifle kitabını okurken ona seslenmem üzerine hiç istifini bozmadı. Güzel...

Demek öyle...

" Sence bu kadar insan yalnızken neden bu kadar insan yalnız." diye sorduğumda o meşhur kızgın bakışını attı bana.

Ve goll.

Biliyorum aklı karışmıştı.

" Nerden bileyim ben." dedi sinirli bir ses tonuyla. Hâla okuyordu yahu bırak şu kitabı be abla be.

" Mesela sen? 27 yaşına geldin hâla yalnızsın abla." dediğimde biraz fazla ileri gitmiş olduğumu ablamın kitabın kapağını sertçe kapattığında anladım.

" Ela sen iyi misin?" derken Allahtan hâla yatağında oturmaya devam ediyordu. Bir an beni dövecek sandım.

Şaka şaka ablam öyle biri değildi. Bana göre lafını on kere tartar öyle konuşurdu.

" Ne var yahu bir soru sordum sadece hemen iyi misin. Evet gayet iyiyim çok şükür Allahıma." dedim şirinlik yaparak.

Baktım o gelmiyor ben kalktım.

" kay bakim sen şöyle." diyerek yanına oturdum. Başımı da omzuna koydum.

" Nasip kısmet bu işler."

Hmmm ablam kıvama geldi.

" ama abla bir sürü insan talip oldu sana hiç istemedin." dedim ciddi bir ses tonuyla.

Hafifçe öksürdü ablam. " İçime sinmedi. Doğru kişi değillerdi demek ki." diye söyledi sakince. Üzülmüşmüydü o...

Bende gaza geldim konuşmaya başladım. " Ah be abla bu devirde doğru kişi bulmak kolay mı. Bak ben mesela nelere tanık oldum nelere. Hı.. hhh..."

Birden ablamın omzundan başımı alıp hızla yataktan kalktım. Az kalsın itiraf ediyordum be.

" Ne tanık olması?" diyerek meraklı gözlerle bana bakan ablama yerde ki halıyı gösterdim.

" Biz bu halıları yıkattık mı? Çay kahve lekesi vardı be abla."

" Güzelim yıkattık tabiki. Senin dünyadan haberin yok." diyerek ellerini salladı bana.

Kıvırdım abla tabiki de dünyadan haberim var.

İçerden annemin seslenmesi ile bizim muhabbet de sona ermiş oldu.

" Elaaaa Ela kızım baban gelecek sofrayı hazırla."

Duymamazlıktan gelmek var mı?

" Kız kime diyorum."

Ablam da karşımda kikir kikir gülüyordu. Hayır bir akşam da ablamı çağır anne.

" ablan çalışıyor yavrum ondan seni çağırıyorum."

Annem resmen iç sesimi okuyordu.

" Hadi birlikte gidiyoruz Ela Hanım. Annemin neden  böyle dediğini ikimiz de biliyoruz değil mi?" dediğinde gözlerimi devirdim.

Ne vardı ya sabah yatağımı toplamadan gidiyorsam. Herkes düzenli olamazdı ki.

Ablamla salatayı yapıp sofrayı kurmuştuk. Babamda gelmişti işten. Hep birlikte yemek yedikten sonra her zaman ki gibi çay demlendi. Biz salonda otururken babam TV de haber izliyordu.