Ünsal ailesinin göz bebeği, mesleğinde oldukça başarılı genç biz kızın yolu, bu hareketli hayatından uzaklaşmak üzere en yakın arkadaşının yanına Şırnak'a düşer. Nereden bilebilirdi ki hayatının en zorlu günlerinin orada geçeceğini, büyük kayıpları...
Altta ki küçük yıldıza basmayı ve bol bol yorum yapmayı unutmayın ⭐️
Keyifli okumalar dilerim 🦋
Sınır: 50 Vote & 50 Yorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Gözlerimi araladığımda duyduğum sesleri algılamakta zorlanıyordum. Bulanık görüntü yavaşça netleşmeye başlarken karşımda bana doğru bakan time dikkatlice baktım.
Bunlar niye bana bakıyordu? Ben neredeydim lan!? Başımı aniden kaldırdığımda boynumun acısı ile duraksayarak kısık bir sesle inledim.
Lanet olsun! Boynum tutulmuştu.
Bir elimle ensemi ovalayarak yavaşça dik bir konuma geldim. Kantinde masada uyuya kalmıştım, tebrikler Lina! Bir de nöbetçi doktorsun.
''Günaydın doktor hanım, bir an hiç uyanmayacaksınız sandık'' dedi o yeşil gözlü asker. Ama bu vişne suyunu içmeyi reddeden adam değil, başka adam.
Yani öyleydi dimi? Gözlerimi kırpıştırarak etrafa kısaca göz gezdirdim. Askerler benim karşımda ki masaya oturmuş sohbet ediyorlardı.
Yüzlerinde olan maske beni boğmuştu! Onlar nasıl nefes alıyordu?
Hepsine bakarken onun olmadığını fark ettim. Anlaşılan kıymetlisinin yanındaydı.
Yüzümü sıvazlayarak bileğimde ki toka ile saçlarımı topladım ve ayağa kalkarak kantin bölümünden çıktım. Nasıl uyuya kalmıştım anlamadım ki? Normalde nöbetlerde fazla uyuya kalan biri değildim ama fazla yorulmuştum anlaşılan.
Odanın önüne geldiğimde kapıyı yavaşça açtım ve içeri girdim. Vişne suyunu içmeyi reddeden adam kadının yanı başında olan koltukta oturuyordu. Derin bir nefes alarak ''günaydın'' dedim ve odada olan hastanın dosyasını elime alarak hastaya ilerledim.
''Normalde nöbet tutmanız gerekmiyor muydu doktor hanım'' dedi vişne suyunu içmeyi reddeden adam sert sesi ile. Bakışlarımı ona çevirerek ''doğru söylüyorsunuz ama fazla yorgun olmalıyım ki uyumuşum'' dedim ve kadına yaklaştım.
Yüzünde ki maskesi ile boş bir şekilde bana bakıyordu, aslında tatlı bir yüzü var gibiydi ama bilemedim de şimdi.
Önlüğümün cebinde olan kalem ışığı çıkardığım anda ''cidden bu kız mı bakacak bana'' dedi kadın. Sanırım tanımıştı beni.
Söylediklerini duymamazlıktan gelerek ışığı açtım ve gözüne doğru tuttum.
''Parmağımı takip edin lüt-'' sözümü kesmeme neden olan şey sertçe elime vurup ''iyiyim ben'' demesiydi. Sinirlerime hâkim olmaya çalışarak ''ne yaptığınızı sanıyorsunuz hanımefendi?'' diye sordum.
