Sherliam "Catch me again if you can, mr. Holmes"

Rozdział 2 "Catch me if you can mr. Holmes"

-Wierzba co do cholery ma znaczyć wierzba?! Tu jest tyle pierdolonych wierzb dokoła! - Darł się od rana Holmes.

Wyszedł z domu, w którym za niewielką opłatą wynajmował pokój i ruszył w stronę centrum miasteczka w celu uzyskania informacji, gdzie może się znajdować owa tajemnicza wierzba. Szukał, szukał, szukał i jeszcze raz szukał. Chodził w tą i w drugą szukając wskazówki. Od czasu do czasu cisną jakimś kamieniem w złości o ziemię. Z perspektywy przechodnia wyglądał jakby był obłąkany., chory psychicznie. Kręcił się w kółko, bił się po głowie, aż wreszcie wpadł na pomysł.

-Sprawcy na pewno nie chodzi o zwykłą wierzbę, to już wiem, ale musi mieć ona jakieś szczególne znaczenie... Hmmm... Wiem! To miasteczko to w końcu „Willow Town" (Wierzbowe Miasteczko), co może znaczyć tylko jedno, że wierzba odegrała jakąś ważną rolę w historii tego miasteczka, czyli gdzieś powinien stać pomnik! Hahaha niezbyt trudna ta "zagadka".

Istotnie w mieście najdował się taki pomnik i właśnie o niego chodziło Williamowi, doskonale wiedział, że na to wpadnie, bo nie była to trudna zagadka. Holmes spojrzał na zegarek, było po 12.00, więc udał się jeszcze do baru, po części z chęci napicia się, a po części by przyjrzeć się dokładnie mieszkańcom.

Nadeszła godzina 13.00, Sherlock z niecierpliwością udał się na wybrane miejsce, ku jemu zdziwieniu nie było tam nic więcej niż pomnik! Spodziewał się spotkać już tą tajemniczą postać lub chociaż następną wskazówkę.

-No halo! Co to za oszustwo!

Obszedł dookoła pomnik, uważnie mu się przyglądając. Nic nie znalazł. Kręcił się tak jeszcze dobre 10 minut, analizując dokładnie wszystko co się znajdowało dookoła. Rozczarowany i zrezygnowany oparł się o pomnik, niechcący popchną przy tym jakąś wajchę. Holmes odskoczył od pomnika jak poparzony, a następnie udał, że to było zaplanowane i właśnie tego się spodziewał. W pomniku otworzyła się mała skrytka. Sherlock ostrożnie wyciągnął z niej kolejne opakowanie zapałek w nich również znajdowała się wiadomość. Niezwłocznie ją otworzył i przeczytał. Uśmiechnął się od ucha do ucha, na widok karteczki z napisem: „Catch me if you can, mr. Holmes". Nagły potop myśli zalał jego głowę. Cieszył się jak dziecko, a nawet nie zauważył, kiedy zalał się rumieńcem. W końcu on żył! Wreszcie miał potwierdzenie, że żyje! Liam żyje! Jego Liam...

***

Moriarty spojrzał na zegar wiszący na ścianie, było już trochę po 13.00, uśmiechną się na myśl o tym, że Sherlock zapewne już o nim wie. William mieszkał teraz w małym domku nieopodal uniwersytetu, w którym wykładał. Nie była to wielka i burżuazyjna chata, lecz wystarczająca na jego obecne potrzeby, a co ważniejsze było to stać na jej wynajem.

William usiłował zanurzyć się w lekturze, lecz myśli o Sherlocku odciągały jego uwagę, przez co nie mógł się za cholerę skupić. Doskonale wiedział, że Holmes szybko połączy fakty i odjedzie go najprawdopodobniej na uniwersytecie. Zostało już tylko na niego czekać. Nie mogąc się skupić, odłożył lekturę i padł na łóżko, zakrył twarz dłońmi i rozmyślał. Pierwszy raz czuł tak silne emocje do przyjaciela, nie do końca rozumiał co się z nim dzieje. Miał wcześniej przyjaciół, wielu szczerych przyjaciół, ale Sherlock był czymś więcej. Wywarł na Williamie wrażenie już wtedy na statku, traktował go jak równego sobie, szanował go, a zabawa w kotka i myszkę bardzo go ekscytowała chociaż starał się tego nie pokazywać. Jednak ten moment, gdy przyszedł tam na ten most, nie jako detektyw, a jako przyjaciel zapalił w sercu Moriarty'ego jakąś iskierkę. Spadając wydawało mu się jakby leciał za nim biały kruk. Dlaczego ten potworny nurt Tamizy ich rozdzielił? Dlaczego nie był w stanie go przytrzymać przy sobie? Widocznie tak miało być. Teraz trzeba było tylko czekać na tego białego kruka.