UWAGA - poprawione rozdziały oznaczam - * - i raczej polecam, aby tylko je czytać, gdyż tekst przechodzi poważne zmiany, więc sporo się nie zgadza i można się pogubić.
Mglisty Morderca to pierwszy tom z serii Przekleństwo Ambicji.
W tym tomie powol...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Kiedy byłam płotką płoną we mnie zdradliwy, nienasycony płomień – powiedziała Derwa, stojąc przy leżance Ritti. Szeroka w ramionach, wysoka, z dłonią opartą o rękojeść miecza tuż przy zakrzywionej, ostrej fali wypływającej z wrobionego w głowicę kamienia. – Tak określiła mnie moja matka, a po niej Mistrz Gor, choć nie ujął tego w tak poetyckie słowa. – Uśmiechnęła się na samo wspomnienie swojego nauczyciela. Leżał niedaleko, wydawało jej się, że słyszy jego chrapanie. To do niego przybyła, aby sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku. Przy okazji zdecydowała się odwiedzić resztę. – I ten sam płomień widzę w tobie.
– Wybacz mi, pułkowniku Derwo, ale we mnie goreje inny płomień.
– Skoro tak opowiedz mi o nim.
– Ten płomień, pułkowniku, nie tylko wygrywa potyczki, ale i zabija moich bliskich.
– Muszę się zgodzić, że brawura i chęć przygód to niebezpieczni poplecznicy – podsumowała Derwa z pobłażliwym uśmiechem. – Dlatego pragnę cię w swojej straży, abyś nauczyła się słuchać nie emocji, a inteligencji, którą władasz.
– Wybacz mi, pułkowniku, ale wątpię, abym zdążyła się nauczyć kontrolować moje pragnienia, nim będzie za późno.
– Zdążysz. Masz przed sobą wspaniałą przyszłość Ritti. Ty i wielu twoich rówieśników. Tylko czekać aż wielkość do was przyjdzie. – Położyła dłoń na jej ramieniu. Ciepłą, stanowczą, pokrzepiającą. – A przed tym moim zadaniem jest nauczanie i poskromienie niechcianych cech. Uwierz mi. Możemy tego dokonać.
– Dziękuję, pułkowniku Derwo.
Rozmowa z syreną jeszcze długo nawiedzała myśli Ritti, po tym jak ją zostawiła. Nie mogła zasnąć. Zastanawiała się nad przyszłością, nad tą której pragnęła z całego serca, a tą którą poznała w swojej wizji podarowanej przez boginię.
Jedna z nich objawiała się jako ciężki, ciemny kamień ciągnący ją na dno, gdzie nie ma życia, a drugi to przesiąknięty nadzieją ptak wznoszący się ku przestworzom. Mogła marzyć, miała nauczyć się latać, nie dosłownie, ale jednak.
Płomienie. To je widziała w swojej wizji. Płomienie i śmierć. Swoją śmierć.
Płomienie i wnuczkę kapłanki Wanory na tronie.
Wierna i ufna bogini poddała się nurtowi przeznaczenia, ale to nie oznaczało, że już umarła. Wręcz przeciwnie. Chwytała w swoje łakome dłonie wszystko, co życie jej oferowało.
Poła parawanu została odsłonięta i do Ritti podszedł Olaf. Ubrany w srebrną zbroję i ciemne spodnie, z toporem i sztyletem przyczepionymi do pasa. Wyglądał na zmęczonego o wiele bardziej niż po samej warcie.
– Słyszałem, że nareszcie znalazłaś sobie godnych przeciwników – zażartował na przywitaniu, choć niebieskie oczy pozostały smutne.
