Ablamın Üvey Oğlu

1. Bölüm

"Zeynep hadi, hazır mısın?  Birazdan gelirler almaya."

"Biraz beklesin abla, ölmez sevgili kocan."

Kapıya yaslanmış, beni izleyen ablamı görmezden geldim. Bir kaç gün önce, sade bir nikahla evlendiği adamın yanına taşınıyorduk. Sonsuza kadar bana bakıcılık yapmasını beklemiyordum tabi ki ama kendinde on beş yaş büyük, ikinci evliliğini yapan patronuyla evlenmesini de onaylamıyordum.

"Zeynep konuşmuştuk bunları, biliyorum hakanla yıldızın pek barışık değil ama bu şekilde davranamazsın."

"Evliliğe gerçekten gerek varmıydı abla, zaten her gün görüyorsunuz birbirinizi. Düzenimizi dağıtıp, yanına taşınmamıza gerek yoktu bence."

"Biliyorum haklısın, düzenin bozulduğu için biraz mutsuzsun ama orda da yeni bir düzen kuracaksın. Yeni okul yeni arkadaşlar, buradaki okulundan memnun değildin zaten."

Memnun olmadığım, düzenimin bozulması değildi ama bunu dile getirmeyecektim. Ben cevap veremeden, çalan zille kapıyı açmaya gitmişti.

Son kalan kitabımı da kutuya koyduktan sonra, kapatmak için bantı aldım. Sadece özel eşyalarımızı alıyorduk, zaten kurulu düzeni olan bir eve taşınıyorduk neticede.

"Kolay gelsin Zeynep, toparlana bildin mi?"

"Evet bitti işim, tüm almam gerekenleri aldım."

"Çocuklar kutuları indirirken, sende bize bir kahve ısmarlarsın artık sevgilim."

Uzanıp ablamın alnına, küçük bir öpücük kondurdu. Ne kadar istemediğim bir evlilik olsa da, ablam muyluydu. Hakan abinin de hakkını yiyemezdim, gerçekten seviyordu ablamı.

"Aşkınızı odamın dışında yaşayın lütfen, fazla sevgiye alerjim var. Kahve hazır olduğunda çağırın lütfen, şimdi baş başa kalacağınız mutfağa naş."

Şakayla karışık kovduğum odamdan, gülerek çıkışlarını izledim. Ne kadar aralarında yaş farkı çok olsa da, hakan abiye 41 yaşında demezdiniz. Otuzlarının başında, gayet çekici bir adam gibi görünüyordu.

Son kez yatağıma uzanıp, telefonu elime aldım. Recep' den gelen özür mesajını okumadan sildim, daha fazla konuşacak bir şey kalmadığı için, engelleyip telefonu yanıma bıraktım.

Üç gün önce, en yakın arkadaşımla beni aldattığı öğrenmiştim. Tek bir günde, hem arkadaşımı, hem de sevgilimi kaybetmiştim. Üstüne taşınma falan eklenince, doğru düzgün depresyona bile girememiştim.

"Zeynep kahve hazır."

"Tamam geliyorum abla."

Telefonu alıp kalktım yataktan, esneyerek mutfağa doğru yürümeye başladım, Konuşma sesleri duyuluyordu.

" Poyrazla konuştum, anlayışla karşıladı merak etme sen."

Eminim anlayışla karşılamıştır, poyraz oğluydu ve ablamla  ilk tanıştıkları günün akşamı saatlerce ağlamıştı ablam.

"Biliyorum ama çocuğu da rahatsız etmek istemiyorum."

"Seda sen benim karımsın, yerin benim yanım. Kimsenin rahatsız olduğu falan da yok ayrıca, sen de canını bu tür konulara  sıkma artık."

Daha fazla mutfak kapısı önünde beklemek istemediğim için, içeriye girdim.

"Ayıp ya insan içmek için beni bekler, hadi ablam hayırsız da sen ne ara ona benzedin enişte. Sana hiç yakıştıramadım."

"Kız sus saatlerce seni mi bekleyeceğiz, ne hayırsızlığımı gördün gel otur şöyle."

"Ben bekleyelim dedim, beni ablan içmeye zorladı Zeynep."