Ablamın Üvey Oğlu

32. Bölüm ⚧️

Bir kaç dakika sadece sarılarak beklemiştik, Poyraz'ın ağırlığı üzerimde olduğu için sırtım ağrımıştı.

"Biraz daha iyi misin?"

"Yani iyi sayılmasam da, daha iyiyim "

konuşmamla ayrılmıştı benden.

"Özür dilerim Zeynep, suçun olmadığı halde sana da çıkıştım. "

"Önemli değil, insanın annesi söz konusu olunca istemediği şeyler yapabiliyor."

"Bugün burada benimle uyur musun?"

"Yapacak daha iyi bir işim yok."

Poyraz sırtı bana dönük şekilde uzandı, arkasına uzanıp saçlarıyla oynamaya başladım.

Sert ve öfkeli görünse de, aslında içinde bir yerlede küçük bir çocuk vardı.

"Poyraz bazen beni korkutuyorsun, senden kaçasım geliyor."

"Biliyorum. İsteyerek olmasa da bazen olaylarda sana patlıyorum."

"Ben bir karar verdim."

"Benim niye bundan haberim yok? Çünkü doğaçlama bir karar vermeye hazırlanıyorsun demi."

"Evet aklımı meşgul etme."

"Hımmm aklı var gibi."

Aslında anlık gelmişti bu fikir. Benim hemşire olmak gibi hayallerim vardı ve Poyraz bütün olarak engeldi bu hayale.

"Ne kararı verdin?"

"Şey nasıl söylüyebileceğimden de emin değilim."

"Düm düz söyle Zeynep, germe insanı."

"Tamam. Şey diyordum."

"Ney diyorsun Zeynep?"

Poyraz'ın sabrının kalmadığını belli eden ses tonuyla birlikte, gergin olan bedenime bir de panik eklenmişti.

"Uyumak yerine bir şeyler mi içsek, kafamız dağılır olmaz mı?"

"Ne?"

"O kadar düşünüp aldığın karar bu muydu?"

"Cidden bu mu yani, aklından geçene yakın bir şey atsaydın."

"Bir anda da öyle gözünün içine bakarken de söylenmiyor ki yaaa."

Afallamış yüzüme bakan Poyraz'ın yüzünde bakışlarımı gezdirdim.

Evet agrasifti, evet aniden parlayan bir sinire sahipti ve evet ne yapacağı belli olmayan biriydi ama seviyordum bu çocuğu.

"Ne tepki vereceğini bilmediğim için, çekindim söylemeye."

"Sende çekinecek kızsın ya."

"Utanman yok mu demek istiyorsun?"