မက်သရူးနဲ့ သူ့ကြားက ဆက်ဆံရေးက အရင်ကထက် အဆင်ပြေတယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။
မိုးလင်းတာနဲ့ မက်သရူးဆီကို Wake-up alarm အနေနဲ့ မက်သရူးကို ဖုန်းဆက်နိုးတယ်။ မက်သရူးက ကျောင်းမသွားခင် ဟန်ဘင်းကို ဖုန်းဆက်တယ်။
ကျောင်းရောက်ရင် အတန်းချိန်အားတာနဲ့ Message တွေ့ပို့ပြီး အလွမ်းသယ်တယ်။
ညဘက်ဆို ဖုန်းတွေဆက်တယ်။ မက်သရူးကြိုက်တတ်တဲ့ ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုပြတယ်။
ပိတ်ရက်ဆို ဒိတ် ဖြစ်ကြတယ်။ ဟန်ဘင်းကမ္ဘာမှာ ဆော့မက်သရူးကသာအရာရာ။
ဒါပေမယ့် ဝေးခဲ့ရတဲ့ထဲက အကြောင်းပြချက်တစ်ခုက ဟန်ဘင်းရှောင်လို့မရအောင် တံခါးလာခေါက်တယ်။
ဟန်ဘင်း ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်သင်ဆင်းရတော့မယ်။ အရင်ကလည်း အလုပ်သင်တစ်ဖက် မက်သရူးက တစ်ဖက်နဲ့ ဟန်ဘင်း ပင်ပန်းခဲ့ရတဲ့ အချိန်တွေပင်။
"ဘွဲ့ယူရမှာကို ဘာလို့မပျော်နေတာလဲ ကိုကို"
မက်သရူးက သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေမေးနေတာမို့ မက်သရူးခေါင်းလုံးလေးကို ငုံ့နမ်းကာ
"အလုပ်သင်ကာလလေ မက်ချူးရာ"
"အင်ဘာဖြစ်လဲ"
"အလုပ်သင်က သုံးရက်ဆက်တိုက် ဆင်းရတဲ့နေ့တွေရှိမှာ သိလား"
"ကိုကို ပင်ပန်းမှာကြောက်လို့လား"
"ဟင့်အင်း မက်ချူးကို အချိန်မပေးနိုင်မှာစိုးလို့"
"ဘာပါလိမ့်လို ကိုကိုကလည်း"
"မက်ချူး ကိုကို့ကို မလွမ်းဘူးလား"
"စစ်မှူ့ထမ်းသွားရမှာမို့လာ"
"ဟာ ဟုတ်သား အဲ့ဒါကြီးလည်းရှိတယ်"
"အင်း ကျွန်တော်ကတော့ အလုပ်သင်လည်း မဆင်းရသေးဘူး။ စစ်မှု့ထမ်းဖို့လည်း မလိုဘူးလေ"
"ကိုကို့အားကျအောင်ပြောနေတာလား"
"အင်းလေ။ အဲ့တော့ ရည်စားက အချိန်မပေးနိုင်ရင် ကိုယ်က အချိန်ပေးပြီး လိုက်တွေ့လို့ရတာပေါ့"
