သား နှစ်နှစ်ပြည့်မွေးနေ့။
မက်သရူးရော ဟန်ဘင်းရော သားကို မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံ။
လူကတောက်တောက်နဲ့ သွားတဲ့ အရွယ်ဖြစ်သလို စကားကလည်း တော်တော်လေး ပြောတတ်နေပြီ။ လည်လိုက်တာကလည်း အလွန်ပင်။ ဘယ်သူ့တူလို့ ဉာဏ်ကောင်းတာပါလိမ့်လို့တွေးရအောင် ဉာဏ်ကလည်း ကောင်းတယ်။ မက်သရူးရော ဟန်ဘင်းရော ဉာဏ်ကောင်းကြတာမှန်ပေမယ့် သားဉာဏ်ကောင်းပုံကြီးက ပိုသလိုပင်။ ပိုတာက ဉာဏ်ရည်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ် ဆော့မက်သရူးသားက ဆော့မက်သရူးထက် ခေါင်းမာတာရော ကောက်တာရော ပိုသူပင်။
စကားပြောကတည်းက မက်သရူးကို ပါးပါးလို့ ခေါ်တယ်။ ဟန်ဘင်းကိုတော့ ဒယ်ဒီလို့ သင်ပေမယ့် ဖေဖေသာ ခေါ်တယ်။
"သားရေ့ ပတ်ပြေးမနေနဲ့"
"I know"
နှစ်နှစ်သားပေါက်စက ကိုရီးယားစကားအပြင် အင်္ဂလိပ်စကားရော ပြင်သစ်စကားရောပါ တွဲသင်နေတာမို့ သူစိတ်မရှည်ရင် အင်္ဂလိပ်လိုတွေ ထွက်လာတတ်တယ်။
"I know လုပ်မနေနဲ့။ ဒီခွေးသားလေးကတော့ ကိုကို ကိုကို့သားကို လာထိမ်း"
"ဖေဖေက ခွေး"
လက်တောက်လောက်လေးနဲ့ ဖအေကို ပြန်ဂျစ်နေပေမယ့်
"မက်သရူး သားရှေ့မှာ မဆဲနဲ့ဆို"
"အဲ့ဒါ ကိုကို သင်ပေးထားတာတွေပဲ"
ဟန်ဘင်းမှာပဲ သားကို ဆူရမလိုလို သားအဖေပေါက်စကိုပဲ ဆူရမလိုနဲ့။ သားက မဆော့နဲ့ ဆိုမှ ပိုတိုးဆော့တယ်။ တစ်ချိန်လုံး မက်သရူးရော သူရောက သားကို မျက်နှာ တစ်ချက်အညှိုးမခံဘဲ အလိုလိုက်ထားတာမို့ သားက နည်းနည်းတော့ ဆိုးချင်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး Parenting skill မပြည့်ဘူးဆိုတာထက် သားအပေါ်မှာ အတိုးချ အလိုက်လိုက်နေတာကြောင့် သားက ကလေးပီပီ နည်းနည်း ဂျစ်ချင်တယ်။ ဉာဏ်ကလည်း အလွန်ကောင်းတာမို့ သူ့ရှေ့မှာ ဘယ်သူ ဘာလုပ်လုပ် ဘာပြောပြော အကုန်မှတ်မိကာ ပြန်ချေတတ်တယ်။
"ဂွန်နုကီးတို့လာပြီ"
"သား ဦးလို့ခေါ်လေ"
