beside u ¦ w1

32

"Oğlumuz gözümüzün önünde eriyor Baejin, dayanamıyorum."

Daehwi'nin titreyen sesiyle konuşması Jinyoung'u olabilirmiş gibi daha da mahvetti. Aileleri, minik mucizelerinin içine kapanıp sessizleşmesiyle sarsılmış; Daehwi ve Jinyoung baba oldukları bunca yılda yetersiz hissettikleri en ağır durumla karşı karşıya kalmışlardı.

Jinyoung, kollarının arasındaki eşine daha sıkı sarıldı, bir eliyle yumuşak saçlarını okşadı. Onu ince feromonlarıyla teselli etmeye çalışıyordu çünkü ağzından tek bir laf çıkmıyordu. Bir yanda biricik eşi Daehwi, diğer yanda biricik oğlu Taeyang vardı ve bugünlerde ikisinin de gülümseyen yüzlerine hasretti. Elinden hiçbir şey gelmiyordu ve bu onu kontrolden çıkacakmış gibi hissettiriyordu.

"Bay Choi gittiğinden beri doğru düzgün yemiyor, çok zayıfladı! Ben.. ben onu böyle görmek istemiyorum!"

Jinyoung istemsizce nefesini tuttu. Daehwi'nin bu konuda ne kadar hassas olduğunu en iyi kendisi bilirdi, Jinyoung hastalığı yüzünden yemek yiyemediği günler kalbinde Daehwi'nin hissettiği acıyla yanıp kavrulurdu. Nedeni aynı olmasa da Taeyang'ın zayıflıyor oluşunun onda benzer hisleri oluşturduğunu fark ediyordu.

Cesaretini toplayıp, zihninde kelimelerini birleştirmeye çalıştı Şifacı Beta, güzel omegasını omzundan birazcık uzaklaştırıp göz göze gelmelerini sağladı. Yaşlar akan gözlerinin altını özenle sildi. "İyi olacak. Ona zaman vermeliyiz Daehwi'm." Ardından kuracağı cümlede kararsızdı çünkü ucu çok başka bir soruya dokunacaktı. "A-ailesini kaybetti, kalbinde bunun acısını hissediyor olmalı."

Daehwi'nin gözlerindeki yaşlar çoğaldı, Jinyoung'a bakarken onun söylediğini ölçüp biçiyordu.

"Biz.. yıllardır ona aile olmaya çalışıyoruz, biz onun ailesi gibi hissediyoruz ama belki de o.." Omega, onun cümlesini tamamlamasına izin vermedi. Parmaklarını onun dudakları üstüne kapatırken başını yeniden betasının omzuna yasladı.

"Lütfen korktuğum bu düşünceleri sözcüklere dökme Baejin." dedi.

Birkaç ay önce aralarında böyle bir mevzu geçseydi, ikisi de bunu kabul etmezdi. Sağlıklı düşünüyor olsalardı Taeyang'ın kalbinde çoktan yer edindiklerini; genç omeganın babalarının her bir ruh hâlini hissettiğini hatırlarlardı.

Şimdi ise yetersiz hissettikleri bu günlerde, oğullarının acısı onları da uçuruma sürüklemişti.

Daehwi parmaklarını geri çekti ama Jinyoung onun istediği gibi yaparak cümlesini tamamlamadı.

"Ben.. baba olarak iyi gittiğimizi sanıyordum." dedi dakikalar sonra. Ardından bunun da devamını getiremedi.

"Dün akşam onunla konuşmama izin vermedi." Daehwi titreyen sesiyle, aralarındaki uzun süren sessizliğin ardından konuştuğunda gözleri kapalıydı; hâlâ eşinin kollarında ve feromonları etkisindeydi. Bu sırada öylesine birbirlerinin acısına odaklılardı ki evin kapısını açıp sessizce içeri adımlayan genci duymamışlardı. "Bay Choi'nin durumunun kötüleştiğinden haberimiz yoktu, eğer olsaydı.. belki bir şeyler yapabilirdik Baejin. Herkes bize şifacı demiyor mu? Biz görevimizi yapamadık.. Oğlumuzun bizi suçlamasından korkuyorum!"

Evine girer girmez bunu duyan Taeyang yaşadığı şokla geriledi. Titreyen elleri yüzünü buldu ve günlerdir babalarına neler yaşattığını kalbinin en derininde hissetti. O farkında olmadan gözyaşları akmaya başlamış, utanç ve pişmanlıkla yüzü kızarmıştı.

O sadece.. babalarının üstlenmek zorunda olmadığı bir sorumluluğu tek başına üstlenmeye çalışmıştı. Şimdi ise büyük resmi görebiliyordu.