HAYALPEREST/ Texting

4.1

Ben geldimmm naber tavşanlarım?

İyi okumalar...

Küçükken saçlarım okşanıp öpülürken uyanırdım hep. Her sabah babam saçlarımı öper ve uyandırırdı beni. “Güzel kızım beni, uyanma vakti babacım.” kulaklarımda çınlayan sesi vardı hep. Özlemem dahi yasakken ben her uyanışım da babamı tekrar tekrar hayal ederdim. En azından sesini unutana kadar bunu yapmıştım.

Ama yine uyandığımda babama günaydın demeyi bırakmamıştım ta ki bir babam olduğunu unutmak zorunda bırakılana kadar. Gerçekleri yansıtan bir söz vardı ya hani, kız çocukları en çok babalarına kırılırlar en çok da babaları ile mutlu olurlar diye. Ben o sözü hep en derinimde hissetmiştim.

Babamla yaşadığım her an hayatımın en mutlu anlarındandı, anıların kendisi gitse de bana hissettirdikleri asla silinmeyecekti ruhumdan.

Ve ben babama çok kırılmıştım, beni yalnız bıraktığı için.

Her sabah gelmesi için ağlarken rüyalarıma bile gelmeyen babama çok kırılmıştım.
Şimdi ise saçlarımı okşuyordu biri ancak ben uyanmak istemiyordum. Bunun bir hayal olduğunu fark etmek istemiyordum. Çünkü benim bu hisse çok ihtiyacım vardı, benim kendimi tamamen güvende hissetmeye çok ihtiyacım vardı.

“Güzelim, uyanma vakti.”

Uyandırma isteğine zıt olan mayıştırıcı bir ses kulaklarıma dolduğunda umursamayarak uyumaya devam ettim. Uzun zaman sonra gerçek anlamda bu kadar huzurla uyuyordum. “Güzelim” diyerek tekrardan saçlarımla oynayan sese karşı istemediğimi mırıldanarak sırtımı dönmüştüm.

Kısa bir sessizliğin ardından o sesin gittiğini düşünerek tekrardan kendimi bıraktığımda yanağımda sulu sulu öpülmem ile sinirle kalkmıştım. “NE OLUYOR YA!” gözlerim kapalı bir şekilde bağırmam ile bir kıkırdama duymuştum. Kaşlım çatıldı, kimdi bu?

Zorlukla araladığım gözlerim ile bana gülerek bakan Savaş ile karşılaştım. Onu umursamayarak tekrardan kendimi yatağa bırakacakken beni kucağına almıştı. “Çağrı!” sinirle ona baktığımda anlımı öpmüş ayağa kakmıştı. “Efendim güzelim?”

“Bıraksana beni! Görmediğim rüyama devam edeceğim ben!” diye söylendiğinde beni duymamazlıktan gelmişti. Yanaklarımı şişirerek ofladığım halime kahkaha atmış ve beni banyonun içine bırakarak çıkmıştı.

Genellikle zor uyuduğum için uyanınca çok sinirli biri oluyordum ki şu anda da çok sinirliydim! Ama beni rahat bırakmayacağını bildiğim için ihtiyaçlarımı halletmiş daha insancıl bir hale bürünmüştüm. Önce banyodan sonrada telefonumu alarak odadan çıkmıştım.

Salona girdiğimde eşyalarımın olduğu kutuları görmüştüm. Yanlarından geçerken koltukta senaryo dosyasını okuyan Savaş’ı görmüştüm. Ona doğru giderken o beni görmüş sol kolunu altına girmem için açmıştı. Gülümseyerek yanına oturduğumda kolunu omzuma indirerek beni kendine çekti. Başım göğsüne yaslanırken okuduğu senaryoya baktım.
Daha izlemediğim bölümler olduğu için anlamsız gelen diyalogalar sıkıcı olduğu için başımı kaldırıp Savaş’a baktım. Zaten bana bakan Savaş ile göz göze geldiğimde göz kırpmıştı. Kıkırdayarak ayağa kalktım. “Eşyaları yerleştirmem lazım.” diyerek kutulara yöneldiğimde o da elindekini bırakarak yanıma geldi.

“Birlikte yapalım güzelim.” dediğinde düşünmeden onaylamıştım. Üstümdekiler gayet rahatken saçımı dağınık topuz yapmış işe koyulmuştum daha doğrusu koyulmuştuk. Kutuları odama taşıdıktan sonra açarak resimlerim için olanları Savaş’ın benim için ayarladığı diğer odaya koymak için ayırmıştım.