HAYALPEREST/ Texting

3.6

Ben geldimmm naber tavşanlarım?

Biraz geç kaldım kusura bakmayın, lütfen. Bu yüzden üstün körü bir düzenleme yaptım.

Yazarken çok zorlandım özelliklede ilk başlarda umarım duyguları aktarabilmişimdir.

İlk bölümler için duygusal bir şarkı seçerek bölümle daha iç içe olabilirisiniz çünkü ben duygusal müziklerle ağlayarak yazdım.

İyi okumalar...

Bir insanın gözlerine bakmak en büyük cesareti 10. yaşım için. Bir insana bakmak en büyük cesaretti 12. Yaşım için. Bir insanın dokunuşlarına alışmak en cesurca hareketti 8. yaşım için. Ağlamak bir korkaklıktı 9. yaşım için. Birini özlemek yasaktı 7. yaşım için.

Büyümek kabustu 13. Yaşım için.

Yemek yemek ölümdü 14. Yaşım için

Ve ölmek bir dilekti 15. Yaşım için.

Oysa ilk yedi yaşım ne kadarda masum ve mutluydu. Prenses olduğunu sanan babasına doya doya sarılan, annesinin kokusunu üstünden eksiltmeyen bir kızdım o zamanlar. Şimdi ne masum hissediyordum ne mutlu.

O eve girdiğimde anne ve babamın adını anmak yasaklanmıştı, bana. Özlemeyi yasaklamıştı, onların seslerini unutturmuştu bana.

Sekizimde bana dokunmuş ‘alış’ demişti, çok normal bir şeymiş gibi ama ben çalışmıştım, alışırsam geçer diye düşünerek kendimi ona alıştırmaya çalışmıştım. Alışamamıştım.

Alışamadığım ağlamıştım hep o da yasaklanmıştı sonra. Beni yanında uyutup sarılmaya çalıştığında ağlayarak istemediğimi söylediğimde ağlamayı yasaklamıştı bana. Ağlamamıştım, onun yerine uyumamıştım.

Bir gece bile uyumamıştım.

Sonra karşısına oturtup saatlerce izlemişti beni, bu onuncu yaşımdaydı. Rahatsız olduğumu hissedene kadar izlerdi beni sonra anlar, gelir dokunur ve giderdi. Kadını olmam için beklediğini söylemeyi ise asla unutmazdı.

Gözlerine bakmazdım, bakamazdım. Bakarsam anlardı, ne kadar çabuk anlarsa o kadar çok dokunurdu. Kendini bana alıştırmak için yaptığını söylerdi, kadını olduğumda ona zorluk çıkarmayayım diyeydi.

On birim ondan kaçmakla geçmişti oysa her şey aynıydı. On birimdi, döverdi beni çünkü kadın olacaktım itaatkar olmaya alışmalıydım.

On iki olduğumda bedenine bile bakamaz olmuştum, gözlerimi açtığım anda dibimde biterdi çünkü. Çünkü onun için hazır olmaya başlamıştım. Çünkü kadın olacaktım.

Kadın olmayı bir kan damlasına bağlayan, kan aktığında ise kadının her türlü şey için kölesi olduğunu düşünen iğrenç varlıklardan biriydi o da.

Ve hayır erkek ya da adam değil. Çünkü ben çok iyi adamlarla da tanışmıştım. Kendi cinsinden utanan erkeklerde tanımıştım, o yüzden sadece iğrenç varlıklardı.

Fazladan bir et parçası yüzünden üstün olduklarını sanan gereksizlerdi onlar ama kaç insanın hayatını mahvetmiş belki de son vermişlerdi.

İlk reglimde artık onunla baş edemeyeceğimi anlamış gitmiştim polise, işte orada ölmüştü içimdeki tüm adalet aşkı. Ne güven kalmıştı ne de masum bir ruh.

Bu yüzden 13.yaşım bir kabustu benim için. Çünkü büyümüştüm ve büyümekle kalmamış yardım ararken tekrar ona yakalanmıştım. O ise beni eğitemediğini söyleyerek tekrardan başlamıştı beni “eğitmeye”.