I'll Find You In Milan

Chapter 12

Milan's POV

I opened my eyes in a seemingly white room na maliwanag, nasa langit naba 'ko? I think not, I can feel the cast around my face at ramdam ko padin ang sakit ng katawan ko but one strike in my heart is there that I know remains.

Sinubukan kong tumayo, pero parang manhid na ang katawan ko sa kama. Ilang araw naba akong tulog?

"Ma'am, wag po muna kayong tatayo! Doc! Gising na po sya!" Biglang lapit ng isang nurse at pinigilan ako.

Maya-maya pa, nakita kong pumasok ang isang matangkad na babae, short haired at naka salamin habang nakasuot sya ng coat. I think I know her, Doc. Vivian Morales, Ethan's mother.

"Okay, leave us alone, tawagan mo si Ethan." Yun ang sabi nya bago ako chineck, why Ethan? Nasan si Tita? Si Cheryl? Si Derick?

"Nasan po sina Cheryl?" Tanong ko sa kanya.

"Please don't speak too much, Ethan will explain you everything." Tinulungan nya ako na makasandal. "You'd been resting for a week, wag mo lang masyadong banatin ang kilos mo." Tapos dahan dahan nyang tinanggal ang benda sa mukha ko.

"Milan" pumasok si Ethan at lumabas naman ang Mama nya.

"Sina Cheryl?" Sila padin ang hanap ko sa kanya.

"Milan, I just want you to know na after this, magiging iba na ang buhay mo." Seryoso nya yung sinabi at hinawakan ang mga kamay ko, ano bang nangyayari?

"Anong ibig mong sabihin?"

"Ang alam nila patay kana." I felt like my world had stopped.

"Ano?! Bakit?" Hindi ako mapakali, umiiyak na tinanong sya.

"Mas pinili ko yung gawin nung makita kita sa aksidente."

"Bakit mo ginawa yun?" Iyak padin ako ng iyak, so helpless, confused.

"Milan, look at your face, sa tingin mo ba makikilala ka pa nila?" I stopped for a while sa sinabi nya, tiningnan nya lang ako at ibinaling sa isang salamin.

"Milan, this is your face dahil sa aksidente, but don't worry. My mom is a plastic surgeon, pwede nya yang ayusin but I'm not sure kung babalik ka pa sa pinakamalapit mong itsura."

I stared at that woman in front of me, hindi ko makilala ang sarili ko. Puro sugat, tahi at halos sirang sira ang mukha ko, kung hindi ko makilala ang sarili ko, paano pa kaya ang pamilya ko. He's right, after this, hindi na magiging normal ang buhay ko.

Pakiramdam ko katapusan na ng mundo para sa 'kin. Matindi ang naging paghagulgol ko, hindi ko mapigilan. Super depressed, super traumatised. Naalala ko bigla yung nangyaring aksidente, yung impact nun, lahat! Umiiyak ako pero galit na galit, kinuha ko yung baso sa katabi kong lamesa at inihagis yun sa salamin, hanggang sa mabasag yun. Ang pagtunog ng nasirang salamin, para bang kaparehas nang malakas na tunog ng nasira kong bubog noong naaksidente ako, its all coming back.

"Just get the mirror out!" Hiyaw ni Ethan sa nurse at hinawakan ko ang ulo ko habang patuloy padin sa pag-iyak. Ano pabang gagawin ko ngayon!

"No! I'm ugly, kahit noon pa!" Nagdabog ako, tinanggal ang kumot ko, inihagis ang unan at patuloy na inilalabas ang luha ko. "At ngayon, lalo kong naramdaman kung gaano ako kapanget! Ang panget panget ko! Panget! Panget!" Tama si Derick, I'm ugly for him at lalo na ngayon, paano pa nya 'ko tatanggapin?!