I'll Find You In Milan

Chapter 19

Milan's POV

Dung...dung...dung

"Ethan!" Malakas na tawag ni Jerome.

Ethan looked at me seriously at tumindig, tumigil sya at para bang laking pasasalamat ko kay Jerome.

"Bakit?" Binuksan ni Ethan ng kaunti ang pinto.

"Kailangan daw nating magfilm at magsign sa  school work, partners tayo, san mo gusto?" Alam ko na galit na galit si Ethan ngayon.

"Kailangan ba talaga ngayon na?!" Hiyaw nito kay Jom.

"Oo, gusto mo sa bahay mo nalang." Nagpumilit pang pumasok si Jom

"No!" Pigil ni Ethan, he can't see me like this, but I'm so thankful I'm still not half naked.

"Sige na, labas, sa iba tayo." Kaya napilitan si Ethan na lumabas para itulak si Jerome paalis.

"Nice, tara. I'll drive you wherever." Sunod pa ni Jerome.

"Stay!" Harap ni Ethan at walang tunog na sinabi yun.

He pulled out something na para bang remote at unti unting nagsara lahat na para bang lock sa lahat ng butas sa bahay.

Pero pagkalabas ni Ethan ay may narinig akong tunog sa bintana kung saan kinalangan ni Cheryl ang sumasarang bintana.

"Oh my God! Anong nangyari?" Lapit nito sa katawan kong nakalapag sa sahig.

"You can't stay here anymore!" Iling nya habang tinutulungan ako.

"Hindi, kaya ko." Pagmamatigas ko padin.

"Pero ginaganito kana nya! Ano pa bang gusto mong mangyari ha! Mapatay ka nya!" Naaawa sya sa kalagayan ko, umiiyak na sya habang nagmamakaawa na tigilan ko na ang lahat ng ito.

"Umalis na tayo, ipakita mo sa 'kin yung paintings at oction plan." I insisted on leaving to head out sa pinaplano namin.

"Umalis na tayo, idedemanda natin sya!" Pero patuloy padin nya akong pinakiusapan.

"At pano ang mukha ko?"

"Pipilitin natin ang Mama nya."

"Hindi yun ganun kadali, sinong maniniwala sa 'tin? Siguro nga ganoon ang gusto kong mangyari pero ipapamukha ko muna yun bukas sa kanya."  At tumayo ako na parang walang nangyari. Grabbing my jacket back and putting it on.

"Kaya tara na." I said, walang pipigil sa 'kin.

Lumabas kami sa dinaanan nya and we drove sa isang basement kung saan nandoon ang mga paintings ko.

"Ito yung mga paintings mo." At binuhay nya ang ilaw para tumambad ang mga masterpieces ko.

"Nasan yung isa." I seriously asked.

Then she pulled out a big frame na may takip na puting tela.

"Self portrait." She said habang tinatanggal ang telang iyon.

You know what self portrait is, that is my face, Milan. I am thankful dahil nagawa ko pang ipinta ang mukha ko noon and I can see it now.

"Bukas sa auction, nandoon si Ethan. Kapag nakita nya to, tyak bibilhin nya kahit gaano pa kalaking halaga. May tao tayo para pataasin ang bidding to the top. At kapag nakita nya ang artist name, saka nya malalaman na alam ko na ang lahat." That's the plan Cheryl said.

"Doon nya maiintindihan na katapusan na ng mga maliligayang araw nya." Oo, bukas, hindi ko sya patatakasin.

We set out to leave, sakay na ako ng kotse at sya ang nagmamaneho, hindi na siguro ako pwedeng magdrive ngayon.

"Hindi ako pwedeng umalis ngayong gabi, pinaplano nyang lumipad sa ibang bansa bukas." I told Cheryl ang gustong mangyari ni Ethan.

"Huwag kang mag-alaala, si Jom na'ng bahala sa kanya."

"Just in case, ihatid mo 'ko sa bahay. Hindi sya pwedeng maghinala hanggat hindi pa natin yun nagagawa."

"Sige, I'll drive you there. Don't worry, babantayan ka namin." Magaling naman at pumayag na sya. Tahimik lang akong nakatingin sa bintana, hindi ko padin mawala sa isip ang muntik nang mangyari sa 'kin kanina.

Then, as I was looking in the window, nakita ko si Derick. Mag-isa syang naglalakad habang halos hindi na makatayo sa kalasingan. I tried to just avoid that sight pero hindi ko matiis.

"Wait! Tumigil ka." Bigla kong pinatigil ang sasakyan sa harap ng isang bar.

"12:30" nagtatakang sabi ni Che.

"Hindi, let's just continue." At inihanda nya nang paandarin ang kotse.

"Itigil mo, bababa ako." Binuksan ko ang pinto at bumaba na, because I saw Derick outside, hindi na makalakad.

"Milan, pabayaan mo na sya!" Pigil padin ni Cheryl.

"Ngayon masasabi mo, si Milan nga talaga ako." I looked at her and gave her a soft smile.

Inakay ko si Derick at dinala sa kotse nya, guess what? Ipagdradrive ko sya ngayon pakanila, sa ferrari. Ayos lang nasa likod naman si Cheryl.

"Derick" I tried to wake him up but to no avail, inakay ko nalang sya sa kwarto nya. Bakit kaya sya ganito, ano na namang pinagdaanan nito?

Isinet ko na ang alarm nya at aalis na 'ko.

"I love you, Milan!" He suddenly grabbed my hand at napatigil ako. Palagi nya yung sinasabi but why does it feel so real this time.

Hinarap ko sya and he look so miserable than before.

"I love you too." I whispered.

Even if I'm not Milan in his eyes, nagawa nya yung sabihin sa 'kin but I know he's just drunk.

Then I go back to Cheryl.

"Sya ang naging dahilan why you're so upset nung maaksidente ka diba?" She's still mad.

"Pwes bakit ganyan parin? No hate?" Nagtatakang tanong nya.

I looked straight at the road ahead of me.
"I will never hate him, as time pass, hindi ko na nagawang kumalimot, instead patuloy ko lang binabaon ang nararamdaman ko para sa kanya."

"Kaya ka patuloy na nasasaktan." Cheryl said pero hindi ako lumilingon sa kanya.

"Narealize ko kung gaano ko sya namiss." I said.

"Nung naaksidente ka, alam mo ba na sumabog yung kotseng sinasakyan mo? Napakaswerte namin dahil nakaligtas ka."

"Hindi ko na alam, kung sumabog nga, nailigtas muna 'ko ni Ethan."

We looked at each other and both smirked.

"Nandito na 'ko, hindi ka nag-iisa." Sabi ni Cheryl at siguro mas alam ko na na may pag-asa pa.

"Alam ko." I smiled bago sinaraduhan ang mga mata ko at sumandal. It'd been a big troublesome day.