İntikam Aşkı

12.bölüm - Çok Yakında

Herkese selamlar! Nasılsınız?

Bölüm biraz daha erken gelecekti ama maalesef dün başım feci şekilde ağrıdığı için bölümü yazamadım. Bugün yazıp hemen yayımlamak istedim. Yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmeyin. Ne kadar çok yorum, o kadar hızlı bölüm. 🤭

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. İyi okumalar! 💓

⏳

Asena Akalın

Birisini kaybetmek bir insan için dayanılmazdı. Ama bir insan için annesini kaybetmek, ölüm gibiydi. Annenizle beraber ölürdünüz. Çünkü bu hayatta en değerlimiz annemizdir. Yani, en azından benim için öyleydi.

Annemin çığlığını duyduğumda yerimde donup kalmıştım. Annem ölmüş müydü? Gerçekten Berkin bunu yapmış mıydı? Yapmış olamazdı. Berkin bu kadar ileri gitmiş, katil olmuş olamazdı.

Merdivenlerden yukarı çıkan Berkin'i gördüm. Onun ardında ise annem vardı. Anneme bir şey olmamış mıydı? Ne olduğunu anlamamış gibi ikisine baktım. Yüzlerinde donuk bir ifade vardı. Yüzleri saralmıştı.

"Ne oluyor burada, Berkin?!" diye bağırdı Öznur. Berkin başını kaldırarak Öznur'a baktı.  Annem ise bizim yanımızdan geçip gitti. Berkin derin nefes aldı. 

"Ayağını yaraladı, aptal kadın." dedi Berkin. Bakışlarım hemen anneme gitti. Ayağını yaralamışa benzemiyordu. Çok iyi şekilde yürüyordu.

"Ama sen onu öldüreceğini söyledin." dedi Safa.

"Sadece bazı şeyleri öğrendim. Öğrenmem gereken daha çok şey var." dedi Berkin. Ben hâlâ kendime gelmiş değildim. Şoktan çıkamamıştım.

"İyi misin, güzelim?" diye sordu Öznur. Bakışlarımı Berkin'e çevirdim. Gözüm dolmuştu ama ağlamayacaktım.

"Sen ne yaptığını zannediyorsun?!" diye bağırdım. Merdivenin yanındaki heykelleri elime alarak Berkin'e doğru fırlattım. "Sen ne yaptığını zannediyorsun?! Ya adam gibi intikamını al! Ya da bu çocuk oyunlarını bırak! Benden ne istiyorsun sen?! Ne istiyorsun?! YETMEDİ Mİ?! YETMEDİ Mİ YAPTIKLARINIZ?! YETMEDİ Mİ!" diye bağırdım boğazım acıyana kadar. Kendime değil gibiydim. İçimdeki tüm öfke bir anda ortaya çıkmıştı. Berkin'e doğru adım attığımda Öznur kollarını bana sararak beni durdurdu. Gözlerimden yaşlar akıyordu.

"Ne yapıyorsun sen, Berkin Vural? Hangi çocuk oyununu oynuyorsun? İntikam almak istiyorsun öyle mi?" Öznur'un kollarından kurtulmaya çalıştım ama resmen benim iki katım olduğu için kollarından ayrılamadım. "İntikam aldığında ne olacak? Katil olmayacak mısın? Yıllardır nefret ettiğin o kişiler gibi, annem gibi olmayacak mısın? Senin intikamın bu mu?" diye sordum. Berkin hiçbir şey söylemedi. Sadece yüzüme baktı. Öznur kollarını benden ayırdı. Yüzümü avuçları arasına aldı.

"Sakin ol. Sakin ol." dediğinde bakışlarımı hâlâ Berkin'in gözlerinden çekmemiştim. Aklıma gelenle hemen bakışlarımı çektim. Ne kadar sinirli olsam da o namahremdi.

"Ne oluyor burada?" diyen annemi duyduğumda arkamı döndüm. Annem solgun yüzüyle, bıkmış bakışlarıyla bize bakıyordu. Anneme doğru yürüdüm.

"Anne." dedim. Anneme karşı olan öfkem asla geçmiyordu. Geçmeyecekti.

"Ne var?" dedi annem. Gözlerimi kıstım.

"Sana karşı olan bu öfke ne zaman, nasıl geçecek? Senin yalanlarına inandığım o dönemleri hatırlamam ne zaman geçecek? Anne.. tüm bu yaşanılanlar ne zaman geçecek? Ben artık dayanamıyorum." dediğimde annem hiçbir söylemedi. Sadece yüzüme baktı. Oysa şu an en çok onun desteğine ihtiyacım vardı.