Beyond Words

Κεφάλαιο 5ο.

"Θα έρθω ότι και αν συμβεί", μου είπες θυμάμαι, τα χέρια σου ακούμπησαν το πρόσωπο μου απαλά και τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν. Χάθηκα για άλλη φορά σε αυτά τα μάτια.

Κάθε φορά μου έδινες την ίδια υπόσχεση.

Το είχα συνηθίσει. Έμπαινες συχνά σε κίνδυνο και πάντα ανησυχούσα. 

Όλα όσα έκανες  ήξερα πως ήταν για μένα και για τον κολλητό σου, έβαζες σε κίνδυνο την καριέρα και τον εαυτό σου το μισούσα αλλά δεν μπορούσα να σε σταματήσω.

Ταιριάζαμε απόλυτα.

Εσύ ήσουν η σκιά και εγώ το φως. 

Πάντα η σκιά  κρατούσε την υπόσχεση της και επέστρεφε στο φως.

Όμως κάπου εκεί η σκιά έχασε την διαδρομή.

 Ήξερα πως είχες μάθει να κρύβεις τα συναισθήματα σου πίσω από ένα υποκριτικό χαμόγελο. 

Ήθελες να ξεφύγεις, να αποδράσεις, όμως οι αλυσίδες δεν σε άφηναν να κάνεις βήμα. 

Σε αγκάλιασα εκείνη την μέρα καθώς ήμουν φοβισμένη, γεμάτη με ανησυχίες ότι ίσως δεν θα τα καταφέρναμε,  αφού τώρα πια ήξερα πως κινδυνεύαμε και οι δύο. 

Φοβόμουν μην σε χάσω καθώς τρέχαμε μαζί να μάθουμε την αλήθεια, αλλά παρά όλες αυτές τις σκέψεις μου με ηρεμούσες εύκολα.  Δεν ήξερα πως το έκανες αυτό, αλλά κάθε φορά που με κοιτούσες, κάθε φορά που ήσουν δίπλα μου ένιωθα την ηρεμία να με κατακλύζει. Ένιωθα να χάνομαι σε εκείνο το βλέμμα.

"Εμείς οι δύο έχουμε κάτι κοινό". Έτσι μου είχες πει κάποτε και ανάμεσα σε αυτά τα λόγια κατάλαβα πως εκεί ήταν η απάντηση. Δεν ήταν ο κοινός μας εχθρός αλλά κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλά κοινό εχθρό.

Δεν ήσουν και τόσο άγνωστος τελικά. Ήσουν εσύ.
Ο Αντρέι.
Η σκιά που έσωσε το φως. 

(⁠๑⁠♡⁠⌓⁠♡⁠๑⁠)

"Τι κάνεις εδώ;".

"Ξέρεις αυτό το μέρος;" .Πρόσθεσε αμέσως μετά και γύρισα να τον κοιτάξω, ήταν εκείνος.
Ο Αντρέι.
Ήταν στο ίδιο μέρος με μένα. Σε εκείνο το παραθαλάσσιο χωριό που ερχόμουν στα εφηβικά μου χρόνια.
Τα κύματα έσκαγαν δίπλα μας, ήταν ο μοναδικός ήχος που ακουγόταν. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς μου να αυξάνονται.