Beyond Words

Κεφάλαιο 26ο.

Είχα μόλις σχολάσει  και βγήκα έξω από την εταιρεία με σκοπό να πάω σπίτι μου, εκεί ήταν η Ελίζ η οποία με περίμενε. Μόλις με είδε τα βήματα της με πλησίασαν.

"Θέλω να σου μιλήσω". Είπε η Ελίζ σοβαρά και την κοίταξα έντονα.

"Πες μου". Της είπα και είδα μερικούς υπαλλήλους να περνάνε από δίπλα μου οι οποίοι επίσης είχαν σχολάσει.

"Rose ήμουν πολύ σκληρή μαζί σου και θέλω να σου ζητήσω συγνώμη, ο λόγος που θύμωσα περισσότερο ήταν επειδή πίστεψα ότι δεν με υπολόγιζες. Δεν σκέφτηκα καθόλου ότι ήμουν λάθος, ήθελες υποστήριξη και εγώ δεν σου την έδωσα καθόλου  ". Είπε.

"Είναι εντάξει Ελίζ". Είπα απλά.

"Κι όμως δεν είναι κινδυνεύεις από εκείνον τον τρελό. Έμαθα τα πάντα για όσα συνέβησαν σε σένα και τον Ματέο. Μου τα είπε ο ίδιος και  καταλήξαμε να μαλώσουμε γι'αυτό Rose στεναχωρήθηκα πολύ για αυτά που έπαθε το αγόρι μου και πραγματικά δεν έχω λόγια για όλα αυτά ". Είπε μετανιωμένη και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Ελίζ σε συγχωρώ, είμαι φίλη σου και μπορώ να το κάνω εύκολα  αλλά δεν παύει να μας έκρινες άδικα". Της είπα και εκείνη κούνησε το κεφάλι της θετικά.

"Το ξέρω. Θα πάω να βρω σε λίγο τον Ματέο να του μιλήσω  θα τα πούμε Rose αργότερα". Είπε η Ελίζ και έφυγε αμέσως από την εταιρεία.

(⁠๑⁠♡⁠⌓⁠♡⁠๑⁠)

"Μέλανι ένας φάκελος για σένα". Είπε η μητέρα μου και κατέβηκα από το δωμάτιο μου στο σαλόνι. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε με την εξομολόγηση που έδωσα στον Νίκολας, ούτε πολύς καιρός από τότε που τον είδα καθώς συχνά πήγαινα στο χωριό που έμενε για να τον δω έστω και για λίγο. Εκείνος με απέφευγε όσο μπορούσε και ένιωθα να τσαλακώνεται η καρδιά μου συνέχεια, πήρα στα χέρια μου τον φάκελο και τον άνοιξα είχα ήδη στείλει σε τέσσερα πανεπιστήμια αίτηση και με είχαν απορρίψει στο ένα.

"Σας ευχαριστούμε για την αίτηση σας. Απορρίφτηκε". Διάβασα και ξεφύσησα τραβώντας τα μαλλιά μου.

Τέλεια. Σκέφτηκα.
Δεν είχα και τους φοβερούς βαθμούς αλλά η σύμβουλος μου είχε πει πως ήταν πιθανό να γίνω αποδεκτή από κάποιο πανεπιστήμιο.

Το μυαλό μου πέρασε από διάφορες αναμνήσεις αλλά μια ήταν πιο έντονη.

"Σου είχα πει να μην με ενοχλείς Μελάνι νομίζω πως ήμουν κατανοητός". Είπε εκείνος. Φορούσε ένα άσπρο αμάνικο μπλουζάκι ,ένα μαύρο μακρύ παντελόνι, τα μαλλιά του ήταν ελάχιστα ανακατεμένα, το μέτωπο του ήταν ιδρωμένο και έστρεψε το βλέμμα του στο χωράφι που  δούλευε εδώ και ώρες αγνοώντας με.