Beyond Words

Κεφάλαιο 19ο.

Τα κύματα της θάλασσας χτυπούσαν απαλά στην χρυσή αμμουδιά δημιουργώντας μου συναισθήματα ηρεμίας και γαλήνης. Το μπλε έντονο χρώμα της θάλασσας και του ουρανού με έκανε να διαπιστώσω την αλλαγή εποχής που εξαιτίας όλων αυτών που συνέβησαν δεν κατάλαβα το πότε ήρθε το καλοκαίρι. Η ομορφιά ξεδιπλωνόταν μπροστά μου, ένα νησί στο βάθος και κόσμος λίγο πιο κει να απολαμβάνει κρύα ροφήματα, ο ήχος των κυμάτων ήταν αρκετός για να με ηρεμήσει και έκλεισα τα μάτια μου ανασηκώνοντας προς τα πάνω το κεφάλι μου αφήνοντας τον ήλιο να "ακουμπήσει" τα μάτια μου. Εκείνη την στιγμή αισθανόμουν πως ήμουν ένας άνθρωπος φυσιολογικός, πίστεψα για λίγο πως ζούσα όπως οι άλλοι μια βαρετή καθημερινή ρουτίνα. Τα μάτια μου άνοιξαν όταν ένα κύμα έσκασε πάνω στα πόδια μου κάνοντας με να νιώσω το δροσερό νερό της θάλασσας.

Ένιωσα μια παρουσία να κάθεται δίπλα μου. Ήταν η φίλη μου η Ελίζ ήταν χαρούμενη με την νέα της σχέση με τον Ματέο. Οι δύο τους ήταν μαζί μόνο μια εβδομάδα, μέσα σε αυτή την εβδομάδα ο Μάρκους προσπάθησε ξανά να της αλλάξει γνώμη αλλά δεν κατάφερε απολύτως τίποτα. Όσο για τον Paulo κατάφερε να φύγει από το κρατητήριο. Πράγμα εντελώς περίεργο καθώς υπήρχαν αποδείξεις εναντίον του που να ήξερα τότε ότι ο Σαμουέλ είχε ανθρώπους και στην αστυνομία. Ξέρω πως το μοναδικό που σας νοιάζει αυτή την στιγμή είναι το τι συνέβη στον Αντρέι μετά από τον τραυματισμό του εκείνη την νύχτα. Ας κάνω λοιπόν μια μικρή αναδρομή..

(⁠๑⁠♡⁠⌓⁠♡⁠๑⁠)

"Σε αγαπώ Rose". Είπε αδύναμα λίγο αργότερα και έκλεισε τα μάτια του.

"Αντρέι. Μείνε μαζί μουυ! Σε παρακαλώω". Τον παρακάλεσα κλαίγοντας, έχανε σιγά σιγά την επαφή από το περιβάλλον, η αναπνοή του ήταν αρκετά γρήγορη, το αίμα κυλούσε από το κεφάλι του προς το μέτωπο του και τότε έβηξε πνιχτά και έφτυσε αίμα. Η καρδιά μου έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια την στιγμή που τον είδα σε τόσο άσχημη κατάσταση, ένιωθα ο κόσμος μου να καταρρέει, έπρεπε να κάνω κάτι πάση θυσία για να τον σώσω. Προσπάθησα να ηρεμήσω τον εαυτό μου παίρνοντας μερικές βαθιές ανάσες πριν τελικά καλέσω το ασθενοφόρο.

"Αντρέιιι". Φώναξα κλαίγοντας. Αλλά εκείνος δεν απάντησε τίποτα αντ'αυτού τα μάτια του έκλεισαν.

Κάλεσα αμέσως ασθενοφόρο και λίγο αργότερα έφτασε, μπήκαμε μέσα και τότε έβαλαν μάσκα οξυγόνου στον Αντρέι. Τα μάγουλα μου ήταν υγρά από τα εκατοντάδες δάκρυα μου που δεν σταματούσαν. Σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά φτάσαμε στο νοσοκομείο και οι νοσοκόμοι πήραν τον Αντρέι αμέσως και τον πήγαν στο χειρουργείο. Ήμουν τόσο φοβισμένη και αγχωμένη που δεν μπορούσα να βγάλω λέξη. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω τον τοίχο απέναντι μου με το σοκ στο βλέμμα μου να φαίνεται υπερβολικά ,όταν τελικά ήρθαν οι γονείς του, η Μέλανι, ο Ματέο και ο Τίμοθι βγάζοντας με εντελώς από τον λήθαργο που είχα πέσει.