Beyond Words

Κεφάλαιο 11ο.

"Αντρέι εμείς οι δύο τι είμαστε τελικά; Είμαστε φίλοι ή ζευγάρι; Μπορείς να μου πεις τι είμαστε; Είναι ενοχλητικό αυτό, τι γίνεται παίζουμε εδώ; Ξέρεις ότι δύο φίλοι δεν πρέπει να φιλιούνται".

Είπα θυμωμένα και έκανα μερικά βήματα πίσω. Με νευρίαζε αυτή η στάση του, με είχε φιλήσει ήδη τρεις φορές οι δύο ήταν όταν ήμασταν ευάλωτοι και τώρα επειδή ήταν θυμωμένος, δεν μου άρεσε αυτό καθώς δεν ξεκαθάρισε τι νιώθει μέχρι στιγμής. Δεν ήξερα αν νιώθει καλά καλά κάτι για μένα και με πονούσε μόνο και μόνο στην ιδέα ότι έπαιζε μαζί μου. Με κοιτούσε σοβαρά δίχως καμία έκφραση στο πρόσωπο του και αυτό με ανησυχούσε όλο ένα και περισσότερο.

"Απάντησε μου επιτέλους δεν θέλω να είμαι το παιχνίδι κανενός!". Είπα στον ίδιο τόνο με πριν, "Οκ αν είναι να μην απαντήσεις ας φύγω τότε!". Πρόσθεσα ύστερα από λίγο και προσπάθησα να φύγω όταν το χέρι του έπιασε το δικό μου σταματώντας με.

"Δεν θέλω να είμαστε φίλοι". Είπε κάνοντας μια παύση και ήρθε κοντά σε μένα. "Μου αρέσεις Rose". Πρόσθεσε και τα χείλη του με φίλησαν ξανά με τον πιο γλυκό και τρυφερό τρόπο κάνοντας με για άλλη μια φορά να λιώσω στην αγκαλιά του.

(⁠๑⁠♡⁠⌓⁠♡⁠๑⁠)

Έμεινα άναυδη μην περιμένοντας αυτή την κατάληξη. Άρεσα στον Αντρέι και ήμουν πραγματικά χαρούμενη γι'αυτό, δεν υπάρχει ποιο ωραίο πράγμα στον κόσμο να είναι αμοιβαία τα συναισθήματα και των δύο. Με κοίταξε με απογοήτευση και τότε μου είπε κατεβάζοντας το κεφάλι του προς τα κάτω σαν ένα μικρό  παραπονιάρικο παιδί.

"Δεν νιώθεις το ίδιο;". Ήταν απίστευτα γλυκό αυτό, σκέφτηκα και χαμογέλασα.

"Κι εμένα μου αρέσεις Αντρέι". Είπα και τότε η αντίδραση του άλλαξε από απογοητευμένη σε χαρούμενη, μου χαμογέλασε πλατιά. Κάθε φορά που χαμογελούσε ταυτόχρονα και τα μάτια του χαμογελούσαν, αυτό μου άρεσε στους ανθρώπους μαζί με το στόμα να χαμογελάνε και τα μάτια. Ήταν πραγματικά όμορφο.

"Άρα τώρα είμαι η κοπέλα σου;". Τον ρώτησα κοιτώντας τον χαριτωμένα.

"Είσαι το κορίτσι μου πλέον, πως είναι δυνατόν να αμφιβάλλεις;". Είπε και μου τσίμπησε τα μάγουλα ελάχιστα κάνοντας με να κάνω μια γκριμάτσα.

"Είναι βαρετά εδώ". Είπα κατσουφιάζοντας και γέλασε.

"Ας φύγουμε τότε, ξέρω ένα μέρος που θα σου αρέσει". Είπε και ένωσε τα χέρια μας, βγήκαμε από την πίσω πόρτα και μπήκαμε στο αμάξι του.