Beyond Words

Κεφάλαιο 3ο.

Η εικόνα εκείνης της νύχτας έπαιζε συνέχεια στο μυαλό μου, με πλησίαζαν και οι δύο, ο δράστης εξαφανίστηκε όταν αντιλήφθηκε ότι κάποιος ήταν εκεί. Ήμουν τυχερή σκέφτηκα. Ο νεαρός άνδρας που με έσωσε ήταν περισσότερο από όλα στο μυαλό μου. Η εικόνα του ήταν θολή, τα βήματα του με πλησίασαν ,θυμάμαι πως φορούσε μαύρα ρούχα και πως είχε μαύρα μαλλιά.
Αν μπορούσα να θυμηθώ τα χαρακτηριστικά εκείνου του άνδρα που με έσωσε θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ το πρόσωπο του. Τράβηξα τα μαλλιά μου και κοίταξα το ρολόι δίπλα μου, είχε πάει μόλις 22:00, ένιωσα τα μάτια μου να βαραίνουν από την κούραση και μετά από τόση σκέψη με πήρε ο ύπνος.

Ένας περίεργος ήχος έκανε τα μάτια μου να ανοίξουν αργά, ήταν ακόμη νύχτα, μεσάνυχτα γύρω στις 2. Ένιωσα κάποιον να με κοιτά έντονα, πετάχτηκα από τον φόβο μου από το κρεβάτι αλλά δεν ήταν κανείς εκεί. Νόμιζα πως το μυαλό μου έκανε παιχνίδια ή πως είχα φοβηθεί τόσο εξαιτίας εκείνου του περιστατικού που άρχισα πλέον να φαντάζομαι πράγματα.

Όμως είχα για άλλη μια φορά δίκιο, λίγο αργότερα είδα μια σκιά κοντά στο παράθυρο. Η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή και το κρύο αεράκι έμπαινε στο δωμάτιο, σηκώθηκα από το κρεβάτι και με αργά βήματα πλησίασα προς το μπαλκόνι καθώς ο φόβος μου με κυρίευσε για άλλη μια φορά.

"Είναι κανείς εκεί;". Ρώτησα αλλά δεν πήρα απάντηση, ήμουν τρία βήματα μακριά πριν βγω στο μπαλκόνι, όταν στα ξαφνικά είδα ξανά εκείνη την σκιά. Τρόμαξα. Η κουρτίνα πήγε λίγο πιο εκεί εξαιτίας του αέρα και τότε είδα το μισό πρόσωπο ενός νεαρού άνδρα που με κοιτούσε. Μαύρα μάτια και μαύρα μαλλιά.

"Ποιος είναι;". Ρώτησα τρομαγμένη και τότε συνειδητοποίησα πως εκείνα τα μάτια τα είχα κάπου ξανά δει. Ήταν εκείνος.
Εκείνος που με έσωσε εκείνη την νύχτα.

"Εμένα ψάχνεις Rose έτσι δεν είναι;". Είπε με μια βαριά φωνή ,η ίδια βαριά φωνή που με ρώτησε αν ήμουν καλά εκείνη την νύχτα, επικράτησε για λίγο η σιωπή όταν τελικά πρόσθεσε:

"Ήρθα".

(⁠๑⁠♡⁠⌓⁠♡⁠๑⁠)

"Ποιος είσαι και πως ξέρεις το όνομα μου;". Είπα ταραγμένα και τότε το χέρι του έκανε στην άκρη την κουρτίνα φανερώνοντας το άλλο μισό του προσώπου του.

"Αντρέι". Συστήθηκε, το πρόσωπο του μου φαινόταν γνωστό. Ήταν κάποιος που σίγουρα είχα ξανά δει κάπου.