Yetişkin iceriklidir!!!
"Her şey güzel bir rüyadan mı ibaretti sadece?" Diye sordum çatallı bir sesle. " Her şey buraya kadar mıydı?"
Ağırca yutkunurken, " bizi bu hale getiren sensin." Dedi net bir şekilde." İkimiz için artık bir son yok. " Bakışla...
Yıldızımı parlatmayı ve yorum yapmayı unutmayınız.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15. Bölüm: "Öfke"
Günün ilk ışıkları yüzüme vurduğunda ne kadar istemesem de gözlerimi açmış ve homurdanarak çok sevdiğim yatağımdan ayrılıp elimi yüzümü yıkamıştım. Günlük rutinim haline gelen işlerimi hallettikten hemen sonra ise hazırlanıp küçük oturma odasına geçmiştim. Sessizlik müştemilatın içini bir huzur edası ile kaplarken iç çekemeden edemedim.
Dün geceden beri neredeyse sürekli düşünüp durmuştum. Ali Kerem’in beni bir arkadaş olarak görmesi canımı sıkmıştı.
Bu bir gerçekti. Ama nedense ikili oynadığını düşünemeden edemiyordum. Ben salak değildim. Evet iyi bir insandım ama bu bir şeyleri ilk bakışta anlamayacağım anlamına gelmiyordu. Bence o ne istediğini bilmeyen bir adamdı. Bir sabah uyandığında bana sanki benden hoşlanıyormuş gibi davranıyordu.
Bir başka sabah ise benim en yakın dostummuş gibi tavırlar sergiliyordu. Açıkçası kendisi ne istediğini bilmediği için arada yıpranan her zaman ki gibi ben oluyordum. Sabaha doğru uyumuş, gece boyunca onu düşünmüştüm. Benim hakkımda bildiği şeyler, beni koruyor gibi davranması kafamı karıştırıyordu.
Bazen bir şeylere acaba çok mu fazla anlam yüklüyorum diye sorguluyorum kendimi ama karşımda ki insan öyle bir umut yeşertiyor ki kalbimin ücra derinliklerinde elimden olmadan kendimi ona çekilirken buluyordum. Bu benim değil onun suçuydu.
Ona bu kadar bağlanmama hep o neden olmuştu. Şimdi de gelip yakın arkadaşım diyor bana. Hani başka bir gözle baksa ne hissettiğimi anlayacak ancak o kör olmayı daha çok seviyor gibi görünüyor. Yoksa duygularımı anlamayacak kadar aptal olmadığını düşünüyorum.
Kanepenin üzerinde duran kumandaya uzandığımda yüzümdeki bıkkınlık ifadesiyle beraber içeri giren kişilere baktım. Önce annem hemen ardından ise Filiz abla kapı eşiğinde göründü.
Kumandayı almaktan vazgeçip koşarak Filiz ablaya sarıldım ve onunla beraber aynı kanepeye geçip oturduk. Annem ise karşımıza geçti. Normal şartlarda Filiz abla çok konuşur ama annem ona kızıp dururdu. Lakin bugün ikisi de durgundular. Filiz abla boş duvarı izliyor, annem de ellerini birbirine kenetleyip duruyordu.
Daha fazla dayanamayıp başımı yasladığım Filiz ablanın omzundan ayırıp,” size ne oluyor?” Diye sordum yavaşça.” Neden bu kadar durgunsunuz?”
“Bir şey olduğu yok.” Diyen ilk kişi annem oldu.” Sadece garip bir gün geçirdik.”
Filiz abla anneme hak verdi.” Aynen öyle.”
“Neden garip?” Diye konuştum.” Garip ne olabilir ki?”
Annem,” bugün bir şey duyduk.” Dediğinde merakla ona baktım.” Aslında kulak misafiri olduk. Hep Filiz ablan yüzünden.”
