LEVAHİR

V. PART ÜÇ

🖤

Hoş geldiniz.

Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim.

Gelen yorumlarınız beni motive ediyor.

Keyifli okumalar...

🕸️

Bir ormandaydım. Yürüyordum ağır ağır. Bir yandan etrafıma bakıyor, ağaçların üzerindeki bülbülleri, serçeleri, kargaları izliyor, rüzgarın aheste aheste esişini dinliyordum. Bu bana sonu gelmeyecek bir huzur veriyordu, kendimi aniden gülümserken buluyordum.

Sonra bir şey oluyordu, arkamdan bir ses duyuyordum. "Levahir!" Bu bir erkeğin bağırış sesi oluyordu. İyi ama sanki adım Levahir değilmiş gibi hissetmemin sebebi neydi? Arkama dönmeden yürümeye devam ediyordum ancak sol çaprazımdan, bu kez neredeyse önümden gelen ses beni durduruyordu. "Esperanz!" Kafamı o kişiye çeviriyordum ve aşağıdan yukarıya doğru çıkıyordu gözlerim, bedeninin üzerinde.

Ve sonra...

O kişinin Erce olduğunu görüyordum. Erce'nin bu ormanda ne işi vardı?

Aniden bana bir adım attığında ben de ona doğru yaklaşıyordum, üzerinde mıknatıs etkisi vardı sanki, beni kendisine çekiyordu. "Gitmeyeceksin onunla, değil mi?" diye soruyordu. Sizli bizli konuşmayı bırakmıştı bana karşı. Böyle konuşmasının ne kadar etkileyici olduğunu fark ediyordum ve omzumun üzerinden arkamdaki kişiye bakıyordum. Mirza oradaydı, üç adım uzağımda dikiliyordu.

"Gitmek zorundayım." diyordum bir anda ve Erce'ye dönüp, "Beklersin, değil mi?" diye soruyordum.

Oysa ben asla böyle konuşmazdım. Bu saçmalık da neydi?

"Beklemem," diye yanıtlayıp bana bir adım daha atıyordu ve sonra belimden tutup kendine çekiyordu. "Çünkü bırakmayacağım." Temasından rahatsızlık duymuyor, kollarımı boynuna doluyordum. "Bırakman gerekiyor."

"Bırakmam Esperanz."

"Levahir, uyansana kızım." Yüzümde hissetiğim elin varlığıyla gözlerimi açıp doğrulurken buldum kendimi. "Erce Bey." Dudaklarımın arasından çıkan ilk isim o olmuştu. Asla rüyalarının etkisinde kalan biri değildim ama bana Esperanz diye hitap etmesi merak duygumu dürte dürte uyandırmıştı. Esperanz.

"Ağabeyim burada değil, odasında. Sırtındaki mermiyle uğraşıyorlar." Yanıtını aldığım kadına baktım. Sırıtıyordu bana. İlk söylediğim ismin o kişiye ait olmasına sırıtıyordu. Ellerimi yüzüme götürüp sıvazladım utançla. "Bu anı unutalım, tamam mı? Rüyamda onu gördüm." diye açıklama yapma gereği hissettim, bu halim onu daha çok güldürdü. "Ne yapıyordunuz rüyanda?" diye sordu çapkın çapkın.

"Serce!" diye konuştum dişlerimin arasından, öfkeyle. "Tamam, sakin ol." deyip ellerimi tuttu ve yüzümden çekip bana bakmaya çalıştı, bakışlarını karşılıksız bırakmadım. "Ne gördün rüyanda?"

Anlatmak istemediğim için kaçma yöntemine başvurdum ve oturduğum yataktan kalkıp, "Karışıktı," dedim ve etrafı inceledim. "Neredeyiz biz?"