Biyolojik Ailem

Anne ve Baba

2065 kelime
☘️İyi Okumalar☘️

Gözlerimi araladığımda karanlık havasız bir odada buldum kendimi. Ne olduğunu, neden burada olduğumu hatırlamaya çalışıyordum? Aklıma gece odamda gördüğüm adam ve söyledikleri geldiğinde korkuyla etrafa baktım. Ellerimin ve ayaklarımın bağlı olduğu sandalyede rahatsızca kıpırdanıyordum.

İçinde bulunduğum odanın kapısı açıldığında başımı o tarafa çevirdim. İçeri bir adam girdi. Kahverengi gözlü kahverengi saçlı esmer bir adamdı. Önünde durduğunda ona bakıyordum. Onun gözleri ise benim bedenimde dolanıyordu. Rahatsıca yerimde kıpırdandığımda gözleri gözlerime çıktı.

"Küçük hanım uyanmış demek ki."ben mi küçüğüm ayy haspama bak. Sensin küçük.
"Sen kimsin? Neden beni kaçırdın? Ne istiyorsun?"sorularımı sıraladığımda rahatlamıştım.

"Ben babanın çok yakın bir dostuyum. Yani bir aralar öyleydim. Ama bildiğin gibi zaman geçiyor ve insanlar değişiyor. Artık onun bir numaralı düşmanıyım. Neden seni kaçırdığıma gelirsek babanın bir ders alması gerekirdi. Onu, yeni kavuştuğu biricik kızı ile sınayacağım. Bu sefer seni önceki kaçırıldığında bulduğu gibi kısa sürede bulamayacak. Belki günler, belki aylar geçecek ama sen yine burada yine benim mahkumum olarak kalacaksın. Unutma Demirhan, ben ne istersem o olur."dedikleri ile korkum artmıştı. İçimden Tarık Bey'in beni çabucak bulmasını istiyordum.

"Abicim, bak gel sen beni bırak. Sonra pişman olursun. Yaşatmazlar seni bak buraya yazıyorum. Beni bulduklarında seni çok pis öldürecekler."bağlı olan elimin işaret parmağını sandalyenin üzerinde gezdirdim. Sırıttı. Dediklerim onda bir etki bırakmıyor olucak ki gayet rahattı. Üzerime doğru eğildiğinde başımı geriye çekebildiğim kadar çektim.

"Kendinden çok emin konuşuyorsun ama beni tanımıyorsun küçük. Neler yapabileceğimden, sınırlarımın neler olduğunu bilmiyorsun. Ama ben sana ve ailene bunu en iyi şekilde öğreteceğim. Sadece izle."benim birşey dememi beklemeden arkadını dönüp odadan çıktı. Sinirle çığlık attığımda bu adamdan biran önce kurtulmak istiyordum.
                             ☘️☘️☘️☘️☘️☘️
Baran Demirhan
      Evde herkes kahvaltı masasına oturmuş Damla'nın gelmesini bekliyordu. Uzun süredir bekliyorduk ama gelmemişti. Babam merak ettiği için Yağız'a seslendi.
"Yağız, bir ablana bakar mısın? Neden gelmemiş?"Yağız başını sallayıp sandalyeden kalktı.

       Hepimiz Yağız'ı beklerken Yağız birden babama bağırdı.
"BABA, ablam yok."hepimiz yukarı çıktık. Yağız Damla'nın odasının içinde yatağın altına bakıyordu.
"Oğlum, emin misin olmadığına. Banyoya baktın mı? Belki oradadır."
"Yok, baba. Banyoyada baktım. Hiçbir yerde yok."

Babam Akın abime döndü.
"Akın, sen birşeyler duydun mu, gece? Damla'nın odasınadan ses geldi mi?"
"Hayır, gelmedi. Ben geç saatlere kadar uyanıktım. Ama birşey duymadım."herkes iyice meraklanmıştı.

"Baba, kamera kayıtlarına bakalım bence. Zaten kameralardan birisi Damla'nın odasını görüyor. Eğer birşey olmuşsa görebiliriz."dediğim şey babama mantıklı gelmiş olucak ki kabul etti.

Evden çıkıp korumalardan birinin yanına gittik.
"Salih, evin arka tarafını gösteren kameraları görebilir miyiz?"
"Tabii, Akın Bey. Hemen açıyorum."giriş kapısının yanındaki siyah kulübeye girdiğinde bizde peşinden içeri girdik. Bilgisayardan birşeylere bakıp kamera kayıtlarını açtı.

       "Saat kaçı açayım?"
"12 den sonrasına bakabilir miyiz?"
"Tamam, hemen açıyorum."kayıtları açtığında hızlı bir şekilde izledik. Saat 3 civarına geldiğinde ekranda bir yazı belirdi. Salih'e döndüğümüzde şaşkın görünüyordu.
"Akın Bey kayıtlar silinmiş."dediği şey hepimizi şaşırtmaya yetmişti.
"Saat kaça kadar olan kayıtlar silinmiş."hemen baktı.
"Saat 3 ve 4 arası silinmiş. Ondan sonra kayıtlarda bir sorun yok."