Hayat Kırıkları | Gerçek Ailem

9.Sızı

16.02.2024

Helüü, ben geldim:)

Bölüme bu şekilde giriş yapmayı seviyorum ve bu arada birileri bu girişten dolayı ciddiyetini kaybediyormuş dmdpdsnkc

Haftanın son bölümüyle geldim canlarım, haftasonu bölüm gelmeyecek.

Oy verip yorum yaparak bölüme başlayabilirsiniz.

Keyifli okumalar dilerim.

.

Alışmak yapılması zor eylem, söylemesi kolay kelime. Zıt ikiliden oluşurdu alışmak.

Öylesine zordu ki kendi kanından olan abilerine bile alışamazdın sadece bakmakla yetinirdin. Can yarın, ikizin bile yabancı olurdu ayrı kaldığın sürede.

Deniz benden ayrılıp gözlerime bakınca güldüm.

"Ne oldu?" sesim neşeli çıkmıştı.

"Hiç, bana ne kadar benzediğini düşünüyordum da," dediğinde kıkırdadım.

"İkizin olduğum için olabilir mi canikom." kafasını sallayarak güldü.

"Canikom?" deyip sorgularcasına baktı. Kafamla onayladım.

"He, canikom." deyip göz kırptım ve masaya doğru ilerledim.

Alparslan'ın yanına oturup soğuyan kahvemden bir yudum içtim. Alparslan bana gülümseyerek bakınca bende güldüm.

"Ee, Okyanus okul hayatı nasıl gidiyor?" Murat abinin bana yönelttiği soruyla omuz silktim.

"Ay nasıl olsun Murat abi, bitirmeye çalışıyoruz." dediğimde güldü. Melek hemen ileri atıldı.

"Bende aynıyım valla, bitsin de kurtulalım kafasındayım." kafamla onaylayıp önüme döndüm.

"Üniversite ne istiyorsun, bir hedefin var değil mi?" Ersin abi kahve bardağını elinde sıkıca tutarken sordu.

"Anestezi istiyorum ama bakalım." dudaklarımı birbirine bastırdım.

"O iki yıllık ama?" Sümeyye kaşlarını kavislendirip bana bakarken sırıttım.

"İki yıllık olması önemsiz mi sence," deyip dilimi dudaklarımın üstünde gezdirdim. "İnsanları uyutmak gibi bir görevi üstleniyorsun iki yıllık olsa bile." dediğimde Asil yumruk yaptığı elini dudaklarının önüne getirdi.

"Ooo, tehdit sezdim." dudaklarım iki yana kıvrıldı sözleriyle. Ben bilmem anlamında ellerimi kaldırdım. Aslında bir tehdit yoktu ama çok üstüne düşmedim.

Diğerleriyle de koyu bir sohbete girince dakikalar ilerledi. Herkese alıştım ama abi tayfasına alışamadım.

Soğuklukları içimi titretiyordu her seferinde. Isınmak için yaktığım kalbim kül olmuştu, yok olmuştu.

***

Eve geleli dakikalar geçmişti. Elimde telefonum odamdaki koltukta oturmuş boş boş duvarı seyrediyordum aklımda binlerce düşünceyle.

Çalan kapıyla bakışlarım oraya döndü.

"Gel," sesimi duyan kişi kapı kulpunu aşağı indirip kapıyı açınca gelenin Deniz olduğunu gördüm. "Gel Deniz." oturduğum yerde dikleşip telefonumu kenara koydum.

"Müsaitsin değil mi?" dediğinde kafamla onayladım. "Ben konuşmak için gelmiştim."

"Gel, konuşalım tabii. Otursana." dediğimde yanıma oturmayıp çalışma masamın dönen sandalyesini karşıma çekti. Bacaklarımız birbirine temas ederken içim sımsıcak oldu.