Let Me Love You (Let Me Trilogy Book 3)

| | KABANATA 12 | |

KABANATA 12

PICTURE

I woke up sa isang pamilyar na kwarto. I clossed my eyes at tuminggin sa paligid. This is Noel's bedroom. I'm in his condo, in his room, again.

I was drunk again last night. Kaya ayoko malasing talaga kasi wala akong maalala sa mga ginawa at sinabi ko nung lasing ako.

Dumiretso ako sa banyo at sobrang gulo ng buhok ko at ang make up ko ay nag kakalat sa muka ko. Ano ba 'to? Ano ba ang nangyari kagabi?! Grabe! Wala akong maalala sa sobra kung kalasingan kagabi.

"You good?"

Naka tinggin ako ngayon kay Noel na naka sandal ang braso sa pader habang nakatinggin saakin.

"What happened?" I asked.

"Well, you were drunk last night. You were dead, actually. So dito nalang kita pinatulog sa bahay ko so alam ko na safe ka." Aniya and he smiled.

I nodded. "Nag lasing na naman ako. Napa sobra ulit. But thanks Noel. Thank you talaga."

He smiled. "No problem. You know I got you always."

Nag katitigan kami ng ilang segundo.

"Oh, let's go. Mag breakfast na tayo."

Habang kumakain kami ay nanlaki ang mata ko nang biglang sabay tumunog ang cellphone namin ni Noel.

Kinuha namin ang kanya kanya naming cellphone at nakita namin ang isang article.

It was last night! It's me and Noel in the car.

After the rumored basketball player boyfriend of Rhea, it turns out that Noel is her true boyfriend. Check out for more info.

'Yun ang title ng article. Really? Ano ba 'to!?

I know people will misinterpret this picture because it looks like Noel and I kissed, but if you look from a different angle, he was just fixing my seatbelt.

Siguro nag assume ang mga tao na nag kiss kami dahil din sa nakapikit ang mata ko. Shocks! Ang gulo!

"Fuck." Narinig kung bumulong ni Noel.

Luminga ako sakanya.

"I'm sorry, Rhea. I didn't know na may paparazzi pala sa labas."

Ang dami na nag pop saaking mga messages. Kahit si Hazel ay sobrang daming emails at message sabayan pa ng mga kaibigan ko.

Bakit ganyan ang mga tao? Hindi pa nga nila tinitingnan ng maayos ang picture gumagawa na sila ng ganito.

"Thank you for the breakfast, Noel. I'm sorry din sa mga issues ko na nadadamay ka pa but I have to go-"

"No, Rhea. Dito ka lang. Mainit ka pa sa public. May mga paparazzi sa labas, I know you, you know that. Pag makunan ka nila na palabas sa condo ko mas... mas worse at iisipin talaga ng mga tao kung ano ang nakikita nila sa internet."

Dahil sa sinabi ni Noel ay napaupo nalang ako sa sofa. Bakit ba ganito? Bakit na parang hindi na 'to normal na buhay? Palagi nalang ganito eh! At bakit din hindi pa ako nasasanay? Ang hirap! Parang hindi dapat ako andito o hindi dapat ako para dito.

"We know that is not true but gosh! This is getting worse! Why people just don't leave the two of you alone." Kim said.

Katawag ko na ngayon ang mga kaibigan ko dahil kanina pa din sila message ng message saakin.

"Rhea, you know, stay at Noel's house first. There were so many eyes on you this time, and this is scary." Mariah said.

"I don't know what to do anymore. I just... I just want to disappear." I said.

"Just calm down first, Rhea." Ashlyn said.

"Right, Rhea. Noel is there for you. I am sure he'll help you, so just stay there first until the people forget about this. But for now, don't go out." Audi said.

Binuksan ko ang social media account ko and puro 'yun ang nababasa ko. Gusto ko itapon ang cellphone ko.... gusto ko umalis dito.... gusto ko nang umalis dito... Ang hirap.

Narinig ko bumukas ang pinto at nakita ko si Noel na may dalang pagkain.

"You calling your girlfriends?"

I nodded. "Yea. They're worried. Ikaw? Kumusta ka na? I'm sorry. Hindi ka dapat nadadamay sa mga ganito."

"Shh, it's okay. Huwag mo akong problemahin. Okay lang ako. Ikaw ang inaalala ko. Ano ang gusto mo?"

Umiling ako. "Wala.. hindi ko alam. I just- I just want to end this."

Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang luha ko.

"Sige, Rhea. May kaibigan ako na marunong mag take down ng mga articles and posts about dito. Ipapa take down ko para hindi na kumalat. Ako na ang mag aasikaso. Mag pahinga ka muna."

"Salamat." Ani ko at agad na humiga.

Bakit walang isang buong linggo namanla na masaya ako? Kahit isang linggo manlang. Palagi nalang may issue o problema at ang mga tao ang bilis maniwala sa mga ganyan. Hindi ba sila marunong makinig saamin? o makita manlang talaga sa picture na hindi talaga kami nag kikiss ni Noel?

Bakit ganyan ang ibang mga tao ngayon? Ang tatanga.

Nag hahalo ang emosyon ko. Nagagalit at nalulungkot.

Tama pa ba 'to? Idiretso ko pa ba ang career ko na 'to? Cause from the start naman hindi na healthy ang environment. Pero kung titigil ako, paano nalang ang pinag hirapan ko? At ang mga tao na nag tr-trabaho saakin.

Palagi nalang pag may issues ako palagi nalang nadadamay si Noel. Pati ang trabaho niya naabala dahil saakin. Hindi dapat ganito eh! Kung may problema ako, dapat saakin lang 'to. Hindi ko na idamay si Noel o ang ibang tao.

"Pasok." I said dahil may kumatok sa pinto.

"It's okay now, Rhea. Wala na ang mga posts and articles. Lumabas ka na siguro mga next week pa. Sobrang fresh pa kasi sa mga tao ang nangyari."

I nodded. "Okay. Salamat at I'm really sorry, Noel."

"It's okay, Rhea. Alam mo naman na andito ako para tulungan ka palagi. Andito ako tutulong ayusin ang mga problema mo. Hindi kita iiwan. Anyways, anong gusto mo na dinner natin? Mag oorder ako."

Umuling ako. "Ikaw na ang bahala. Matutulog muna ako. Masakit ang ulo ko."

"Okay. Mag pahinga ka muna. Don't open your social media accounts kasi... kasi magulo talaga."