Let Me Love You (Let Me Trilogy Book 3)

| | KABANATA 49 | |

KABANATA 49

BRIGHT

After five months, hindi parin nagigising si Liam. Five months na rin andito sila Thailee and Luciano. I even saw how the twins grow up. Hindi na din ako nakaka pag trabaho cause gusto ko andito lang ako sa tabi ni Liam. Minsan, si Hazel nalang ang pumupunta dito para i-meeting saakin ang mga bagay bagay sa kompanya.

My friends visited also and nakakalungot lang na ganito ang first met nila ni Liam. And I cried to them dahil kung sino nalang ata na mag tanong saakin kung okay lang ako ay iiyak talaga ako.

I can't leave Liam here. Gusto ko ako ang nag aalaga sakanya dito. Linisan ni Luciano ang mustache niya dahil nag gro-grow na din ito, gusto kasi ni Liam na wala siyang mustache.

"Hi! Where's mommy and daddy, huh?!" I played with the twins kasi namimili sila Thailee and Luciano ngayon ng mga gamit at pagkain namin dito for ospital.

Tumatawa lang ang dalawa and they are so cute, sobrang mag kamuka sila.

Bumukas na ang pinto and dumating ang isang nurse to check Liam at agad din siyang umalis.

Liam, I miss you, kahit andito ka lang naman. Wake up, please. Sobrang hirap ng ganito. Hindi ko alam pano ma susurvive ang mga susunod na araw na ganito tayo.

Madami pa tayong pangarap sa buhay, don't do this to me.

Agas kung pinunasan ang luha ko dahil biglang dumating na sila Thailee.

"Malapit na maayos ang lambo ni Liam. Uh, Rhea, sorry. I know, dapat hindi ko na 'yun pinaayos dahil baka mas bumalik ang sakit kay Liam pag makita niya 'yun but Liam really loves that lambo kasi 'yan ang pinaka unang binili niya nung naka trabaho siya."

I nodded. "It's okay. I know Liam will understand."

"Magulo ba ang dalawa?" Thailee asked at linapitan ang kambal.

"No, they're good. Hindi magulo and hindi umiyak."

"That's good."

Luminga ako kay Luciano na anduon kay Liam and hinawakan nito ang kamay niya and pumikit. "Bro, please wake up."

Araw-araw niya 'yan ginagawa. I know, hindi lang ako ang nahihirapan dito.

Nag di-dinner na kami ngayon and I just miss Liam's food. Gusto ko na matikman uli ang linuto niya.

Umuwi na sila Thailee and Luciano since gabi na rin, hindi kasi pwede na andito sila twenty four seven kasi ang mga bata.

I woke up early in the morning dahil din sa rinig ko ang pag iyak ng kambal.

"Oh, ang aga niyo ngayon." I said.

"Eh, ewan ko nga dito kay Luciano." Thailee said.

"Trust me! Napaginipan ko kagabi na nagising na si Liam."

Dahan dahan naman akong nalungkot sa sinabi ni Luciano dahil I know, kabaliktaran palagi ang panaginip.

Dumiretso muna ako sa CR to take a bath.

Pag kalabas ko sa banyo ay napansin ko na parang may kulang sa dining table.

"Wala na pala tayong fruits. Bili lang ako." I said.

"Take care." Thailee said.

Hinalikan ko ang noo ni Liam. "Babalik ako." I said.

Lumabas na ako sa kwarto and agad na dumiretso na sa parking lot para mag grocery.

Katapos ko bumili ay umalis na ako agad kasi rinig ko parin ang bulong bulongan ng mga tao tungkol sa nangyari five months ago.

Ang staff ko nalang ang nag sabi sa public kung bakit ko 'yun nagawa, but may mga tao parin talaga na mahirap maka intindi.

Dala ko na ang dalawang paper bags ko ngayon na may mga prutas at papasok na ako sa ospital.

Nag tugpo ang dalawa kung kilay dahil sa labas ng kwarto namin ay madaming mga nurse.

Natatakot ako. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa loob kaya agad akong tumakbo papasok.

"He's okay." Rinig ko nasabi ng doktor.

Dahan dahan kung tiningnan si Liam na naka upo at tuminggin siya saakin.

I finally see his bright eyes and smile.

Nalaglag ang mga binili ko at agad ko siyang yinakap.

Habang yinayakap ko siya ay umalis na ang doctor at mga nurses kaya agad na sinara ni Luciano ang pinto.

"I'm okay." Liam chuckled.

Humarap ako sakanya at sobra na ang pag iyak ko. "Alam mo ba na nakakainis ka!? Naiinis ako talaga sa'yo!"

Hinawakan niya ang pisngi ko. "I'm sorry, babe. I'm sorry nasaktan kita. Hindi na 'to mauulit."

"Hindi na talaga!"

Liam chuckled and he hugged me.

"Bro, yung lambo mo pala, pinaayos ko nung nakaraan." Luciano.

"Bro, why are you crying?" Liam said.

"Because you are asshole!" Luciano said at lumapit kay Liam at agad niyang yinakap. "Na miss kita."

Lumapit ako kay Thailee and Thailee hugged me.

Nagising pala si Liam siguro mga two minutes bago ako maka alis.

Gabi na ngayon at umuwi na sila Luciano and Thailee and kayakap ko ngayon si Liam, I just missed him so much.

"How's your contract signing, babe?"

"Hindi 'ko tinuloy."

Bumitaw siya sa pag kayakap saakin at tiningnan ako. "What?!"

"Papasok na ako nun when someone called me, yung bodyguard ko na pinapabantayan ka."

"Bodyguard?" Nag tugpo ang dalawa niyang kilay sa sinabi ko.

Sabihin ko nalang sakanya dahil may karapatan din naman siyang malaman and hindi naman masama ang pakay ko kaya nag padala ako ng guard.

"I'm sorry. Nung umalis ka kasi, hindi na ako mapanatag kaya nag padala ako dun para bantayan ka."

Tumango siya. "It's okay. But your contract signing, 'yun sana yung pinakamalaki mo na kontrata. May malaking possibility na lumaki ang net worth mo."

"I don't care. Hindi ko kaya na habang pumipirma at nag sasaya ako dun eh ikaw nag hihirap dito. I can't do it. Ni hindi ko kaya gumalaw ng maayos nung nalaman ko ang nangyari sa'yo. Liam, huwag mo na talaga 'to uulitin. Hindi ko na alam kung kakayanin ko pa talaga."

He smiled. "I'm sorry sa lahat ng alala and sakit na dinulot ko. Babawi ako sa'yo and this won't happen again. And I am so proud of you. You've been a strong woman since then. I love you forever and always."